Συνοπτική περίληψη του έργου:
Δυο δημοσιογράφοι που ξεσκέπασαν ένα κύκλωμα λαθρεμπορίας, βρέθηκαν δολοφονημένοι.
Η Lisbeth Salander είναι η κύρια ύποπτος και το ανθρωποκυνηγήτό με την αστυνομία ξεκινά.
Την ίδια στιγμή, ο Mikael Blomkvist, ο εκδότης του περιοδικού Millennium που έχει πείρα από αστυνομικές υποθέσεις, δεν θα πιστέψει αυτό που ακούει στις ειδήσεις.
Βέβαιος για την αθωότητα της Lisbeth, θα προσπαθήσει να την βρει πρώτος αυτός.

Προσωπική άποψη:
Μόλις τέσσερις μήνες αναμονή χρειάστηκαν προκειμένου να δούμε το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας "Millenium" να μεταφέρεται στον κινηματογράφο από την Σουηδική εταιρεία παραγωγής επιβεβαιώνοντάς μας έτσι ότι δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί στο να εκμεταλλευτεί μια μεγάλη εμπορική επιτυχία, όσο αυτή είναι ακόμα ένθερμα στο προσκήνιο. Και συτή τη φορά κληθήκαμε ως θεατές να κάνουμε δύο πράγματα. Όχι μόνο να κρίνουμε την μεταφορά του μυθιστορήματος στον κινηματογράφο αλλά, να κρίνουμε αν η δεύτερη αυτή προσπάθεια ήταν πιο επιτυχημένη από την πρώτη.

Μια διαδικασία σύγκρισης φυσικά πάντα είναι άδικη, πολύ περισσότερο ίσως τώρα αφού οι παράγοντες στους οποίους μπορεί να βασιστεί ο καθένας ώστε να κρίνει την κάθε ταινία μεμωνομένα, δεν εξυπηρετούν εξίσου στο να κάνεις σύγκριση αυτού τους είδους. Παρ' όλα ταύτα θα προσπαθήσω, θέλοντας να φανώ όσο πιο αντικειμενική γίνεται. Η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο έργα χωρίζεται σε δύο ενότητες και είναι ολοφάνερη σχεδόν από την αρχή του έργου. Η μία ενότητα έχει να κάνει στο ότι έχουμε διαφορετικό σκηνοθέτη και η δεύτερη, στο ότι έχουμε διαφορετικό σεναριογράφο. Ας τα δούμε όμως ένα-ένα ώστε να καταλήξουμε.

Η υπόθεση του πρώτου μέρους ήταν κάτι περισσότερο από περίπλοκη. Ήταν δαιδαλώδης, τόσο πολύ που σε ορισμένα μάλιστα σημεία θα μπορούσε, όχι μόνο να προκαλέσει ίλλιγγο αλλά, να σε κάνει να χαθείς στα μονοπάτια της αν κι εφόσον δεν ήσουν αρκετά συγκεντρωμένος. Η υπόθεση του δεύτερου μέρους, όσο και αν αρχικά φαντάζει πιο αδιάφορη στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Δεν έχουμε μόνο μια αστυνομική περιπέτεια αλλά, την εξέλιξη ενός ανθρώπινου δράματος στηριγμένο σε τραγικά γεγονότα μιας πραγματικότητας των ημερών μας. Η ηρωίδα δεν είναι απλά ένα άτομο που συμμετάσχει στην πλοκή αλλά, είναι το άτομο εκείνο πάνω στο οποίο χτίζεται η πλοκή αξιοποιώντας τα φτωχά στοιχεία που μας δόθηκαν στην πρώτη ταινία.

Αυτή τη φορά δεν έχουμε να ακολουθήσουμε το νήμα μιας ιστορίας και μόνο που ξετυλίχτηκε μέσα στον χρόνο αλλά, πολλά περισσότερα νήματα από ανθρώπινες ιστορίες ανθρώπων που βιώνουν το δράμα και τον τρόμο, την βία και τον φόβο. Κι εκεί ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον, το ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια φανταστική ιστορία αλλά, με την ιστορία και τα γεγονότα που διαδραματίζονται καθημερινά σε μια κατά τ' άλλα αξιοπρεπή και εξελισσόμενη Ευρωπαϊκή χώρα όπως είναι η Σουηδία. Δεν έχουμε απλά την αποκάλυψη μιας πραγματικότηατς αλλά, την απομυθοποίηση μιας φανταστικής εικόνας που ορισμένες παράδοξες συνθήκες μπορεί να σχημάτισαν μέσα στο μυαλό μας. Μπορεί η ένταση του βιβλίου να μην μεταφέρεται όσο ικανοποιητικά θα θέλαμε ωστόσο, σεναριακά αδυναμίες δεν υπάρχουν.

Η μεγλάη αλλαγή και κατ' επέκτασην, η μεγάλη αδυναμία της ταινίας εντοπίζεται στην σκηνοθεσία της. Ο νέος σκηνοθέτης που ανέλαβε να συνεχίσει το έργο που κάποιος άλλος άρχισε, δείχνει να μην είναι σίγουρος για το πως ακριβώς πρέπει να χειριστεί την ιστορία που έχει στα χέρια του παρά το γεγονός ότι λόγω σεναρίου θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Οι λόγοι είναι συναισθηματικοί λόγω εθνικότητας ή μήπως φοβήθηκε να ακολουθήσει πιο έντονους ρυθμούθς έχοντας το όνομα του Larsson να ρίχνει βαριά την σκιά του πάνω στο δικό του; Ποιος ξέρει! Η ουσία όπως και να 'χουν τα πράγματα είναι μία. Είχε μια καλή ευκαιρία την οποία όμως, δεν αξιοπιήσε όσο θα μπορούσε ή και όσο θα έπρεπε. Το μόνο ελαφρυντικό που θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς είναι το όχι τόσο ενδιαφέρον και εξελίσσιμο περιβάλλον ωστόσο, δεν είναι αρκετό.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στους χαρακτήρες. Μπορεί η Lisbeth να μην είναι τόσο ημίτρελη και παράξενη όσο στην πρώτη ταινία όμως ο χαρακτήρας της φαντάζει πιο προσιτός, πιο ανθρώπινος και φυσικά, πιο εύκολος στο να του βρεις δικαιολογίες συμπεριφορών. Παραμένει παράξενη, παραμένη γοητευτική όμως συνάμα, γίνεται πιο συμπαθής και αγαπητή προκαλώντας όχι μόνο την κατανόηση αλλά και την τρυφερότητα του θεατή. Η ερμηνεία της Noomi είναι λιγότερο μανιερίστικη και πιο ισορροπημένη ενώ παράλληλα ο Nyqvist ως Blomkvist φαντάζει αυτή τη φορά πολύ πιο κοντά στον δυναμικό και γοητευτικό Michael που είχα στο μυαλό μου ξεφυλλίζοντας τις σελίδες των βιβλίων. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μοιάζουν πιο λειτουργικοί αυτή τη φορά κάτι που κάνει την πλοκή ακόμα πιο ενδιαφέρουσα καθώς, καλούμαστε να μελετήσουμε την συμπεριφορά όχι δύο αλλά, πολύ περισσότερων και διαφορετικών ανθρώπων.

Τα φυσικά τοπία λοιπόν αλλάζουν και η παγωμένη λίμνη και ο χιονισμένος περίγυρος δίνουν την θέση τους σε πιο ηλιόλουστους και πράσινους τόπους δυσκολεύοντας ίσως ως έναν βαθμό ακόμα περισσότερο το έργο του σκηνοθέτη που τελικά, είναι κάπως άνευρο. Τι τον διασώζει; Μα φυσικά το καλό σενάριο που ακολουθεί αρκετά ικανοποιητικά το βιβλίο, τόσο ως προς την υπόθεση όσο και ως προς την ροή. Τι διασώζει τελικά την ταινία φέρνοντάς την στα ίδια επίπεδα με την πρώτη; Η καλύτερη παρουσία των πρωταγωνιστών που μοιάζουν πιο εξοικειωμένοι σε δύο από τους δημοφιλέστερους ρόλους χαρακτήρων στην υφήλιο. Σίγουρα υπήρχε η ευκαιρία για το κάτι περισσότερο, έστω και αν τελικά δεν ήρθε.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Κορίτσι Που Έπαιζε Με Τη Φωτιά
Είδος: Αστυνομική
Σκηνοθέτης: Daniel Alfredson
Πρωταγωνιστές: Noomi Rapace, Michael Nyqvist, Lena Endre, Georgi Staykov, Sofia Ledarp, Niklas Hjulstrom, Per Oscarsson, Tanja Lorentzon, Micke Spreitz, Yasmine Garbi
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 129'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt1216487/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Girl_Who_Played_with_Fire_(film)