
Συνοπτική περίληψη του έργου:
O Michael Oher γνωρίζει λίγα πράγματα για την οικογένεια του. Ακόμα λιγότερα γνωρίζει για τα σπορ. Αυτά που ξέρει καλύτερα ο άστεγος νεαρός, είναι οι δρόμοι και τα γίγνεσθαι του Memphis.
Η καλοαναθρεμμένη Leigh Anne Tuohy ξέρει ελάχιστα για τον κόσμο του. Ωστόσο όταν εκείνη κι ο Michael συναντιούνται, εκείνος βρίσκει ένα σπίτι.
Και η οικογένεια Tuohy όμως βρίσκει κάποιον που της αλλάζει τη ζωή. Έναν νέο αγαπημένο γιο και αδελφό.
Προσωπική άποψη:
Μια χριστιανική, ηθικοπλαστική προπαγάνδα για όλα όσα θα έπρεπε να κάνουμε ως σωστοί και τίμιοι άνθρωποι, τόσο για να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας όσο και για να σώσουμε την ψυχή μας. Αυτή ίσως να είναι η πρώτη εντύπωση που σου αφήνει το "The Blind Side" αναλογιζόμενος την ιστορία στην οποία πάνω χτίζεται η υπόθεση. Ίσως, ως έναν βαθμό, η σκέψη αυτή να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Από την άλλη όμως, ίσως τελικά η ιστορία αυτή, να είναι μια άλλη οπτική σε μια κοινωνική πραγματικότητα που ως παρατηρητές αντιμετωπίζουμε πεζά που όμως παράλληλα, μας συγκινεί κάνοντάς μας να σκεφτούμε, έστω και στιγμιαία, ότι θα θέλαμε να ήμασταν εμείς αυτοί οι τόσο ανιδιοτελείς, δοτικοί άνθρωποι μέσα σε μια σάπια κοινωνιά όπου αρχές και ηθική δεν σημαίνουν τίποτα.
Βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Αμερικανού παίκτη ράγκμπυ, Michael Oher, βοηθούμενη από το ανάλογης θεματολογίας βιβλίο που βασίστηκε στην ζωή και τα βιώματα του ίδιου, ο οποίος κατάφερε από τα κατώτατα στρώματα της αμερικάνικης κοινωνίας να ανέλθει χάρη στην βοήθεια μιας πλούσιας πλην καλοκάγαθης γυναίκας και της οικογένειάς της, η ταινία προσπαθεί να μας πείσει για κάτι σχεδόν αδύνατον. Φταίει η ρατσιστική μας πτυχή ή μήπως ότι η κοινωνία μας έχει ποτίσει τόσο βαθιά με τις σκληρές της απόψεις περί αποδοχής; Όπως και να 'χει το πράγμα, δεν καλούμαστε να ερευνήσουμε κατά πόσο είναι πιθανό να συμβεί κατ' επανάληψη αυτό που βλέπουμε, έχοντας κάποιος απόλυτα ανιδιοτελείς σκοπούς ωστόσο αλλά, κατά πόσο μπορεί να μας προκαλέσει συγκίνηση και συναισθηματική φόρριση. Υποθέτω άλλωστε ότι αυτό είναι και το σημαντικότερο σε μια κοινωνικού περιεχομένου ταινία.
Ο John Lee Hancock πετυχαίνει αρκετά ως προς την αφήγηση της ταινίας καθώς. Δεν αναλώνεται σε γλυακάναλατους μελοδραματισμούς και κρατάει τον ρυθμό σταθερό και σε αρκετή ένταση για το ύφος της ταινίας. Αποτέλεσμα αυτού και σε αντίθεση με όσα θα περιμέναμε είναι να αποφεύγεται κάθε είδους πιθανή κοιλιά και μαζί με αυτήν, η πιθανότητα να βαρεθούμε ή να κουραστούμε. Δεν περιμένουμε να δούμε το τέλος της ιστορίας, το οποίο άλλωστε λίγο ή πολύ το υποψιαζόμαστε αν δεν το ξέρουμε, από την αρχή αλλά, περιμένουμε την εξέλιξη. Λένε ότι δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό ισχύει περίτρανα καθώς, στην πορεία της κοινής ζωής αυτών των ανθρώπων, δεν αλλάζει μόνο ο Michael αλλά και ολόκληρη η οικογένεια Tuohy.
Αν κάποτε μας έλεγαν ότι το όνομα της Sandra Bullock θα μπορούσε να συνδυαστεί με ένα βραβείο oscar καλύτερης γυναικίας ερμηνείας, το πιθανότερο είναι ότι θα βάζαμε τα γέλια. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος που όταν το παραπάνω έγινε από μια απλή υπόθεση πράξη, όσοι δεν είχαμε δει την ταινία απορρήσαμε ξύνοντας με εμφανή απορία το κεφάλι μας. Βλέποντας τελικά την ταινία η απορία δεν έφυγε αλλά, κινήθηκε προς άλλη κατεύθυνση. Γιατί πραγματικά, είναι να απορείς πως κατάφερνε για τουλάχιστον είκοσι χρόνια επαγγελματικής πορείας, να κρύβει τις δυνατότητές της. Προσιτή, ανθρώπινη, δυναμική και συναισθηματική ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε κατάστασης, πολύπλευρη και παράλληλα, ικανή να θυμάται και να χρησιμοποιεί το κωμικό της στοιχείο όταν και όπου αυτό είναι απαραίτητο. Ναι, φαίνεται πως στα 40 της χρόνια η Bullock κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει τον κόσμο να την πάρει στα σοβαρά καθώς, τα χρονικά όρια των χαζοκωμωδιών στενεύουν επικίνδυνα.
Ο Quinton Aaron στο ρόλο του Michael Oher δεν με ικανοποίησε απόλυτα. Όχι επειδή δεν είναι αρκετά χαριτωμένος. Αντίθετα, έχει εκείνο ακριβώς το ύφος που χρειάζεται για να κερδίσει την συμπάθειά σου. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό καθώς, είναι τόσο ξύλινος γεγονός που τον κάνει να μην δείχνει εύπλαστος. Απ' την άλλη, ο Jae Head ως ο μικρός γιος της οικογένειας, κλέβει πραγματικά την παράσταση με το σκέρτσο και την πονηρή τσαχπινιά του κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι η παραγωγή δεν θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερη επιλογή. Τέλος, σημαντική είναι πάντα η παρουσία της Kathy Bates, την οποία χαιρόμαστε και απολαμβάνουμε να βλέπουμε, έστω και αν δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα.
Μπορεί το "The Blind Side" να μοιάζει με παραμύθι. Μπορεί να μην είναι ρεαλιστικό, όχι τουλάχιστον με την αυστηρή έννοια του όρου. Η ζωή ναι, μπορεί να είναι σκληρή και έτσι συμβαίνει τις περισσότερες φορές ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μπορεί, έχει όλες τις απαραίτητες προδιαγραφές να μεταμορφωθεί σε παραμύθι αρκεί απλά να το θέλουμε, να το πιστέψουμε και η καλή τύχη ή οι συνθήκες της, να μας το επιτρέψουν. Μια Bullock σε έναν ρόλο που πραγματικά χαίρεσαι να την βλέπεις, σε μια τρυφερή ιστορία που, έστω και αν η σκηνοθεσία είναι αρκετά τυποποιημένη σύμφωνα με τα αμερικάνικα πρότυπα, δεν είναι κουραστική, δεν είμαι μονότονη, δεν χάνει το ενδιαφέρον της, αφήνοντάς μας στο τέλος με μια ψυχική αναταραχή, όχι δυσσάρεστη αλλά, ελπιδοφόρα.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Μια Σχέση Στοργής
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: John Lee Hancock
Πρωταγωνιστές: Sandra Bullock, Quinton Aaron, Kathy Bates, Tim McGraw, Rhoda Griffis, Jae Head, Ray McKinnon, Lily Collins, Ashley LeConte Campbel, Shawn Knowles
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 129'
Επίσημο site:










11 Σχόλια:
Apo tis tainies pou pragmatika mou aresan polu!!!!
Dn perimena pote , oti blepontas tin tainia pou phre oscar gia tin emrhneia ths h Bullock , na sumfoniso apoluta me tin epilogh auth ...
H ermhneia tis htan exairetiki!!!
@ Τελικά Νικολέτα, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για όλους μας! :)
γκούχου γκούχου:)
Μου φαίνεται θα είμαι ο κακός της υπόθεσης, όπου θα διαφωνώ σε όλα: Και κουράστηκα, και βαρέθηκα και πάνω από όλα πολύ μελόδραμα.
Παρακάτω είναι ένα κομμάτι από ένα σχόλιο που είχα κάνει σε ένα άλλο μπλογκ:
“Η ταινία είναι μετριότατη, βαρετή και η αμερικανιά σε όλο το μεγαλείο της: η τέλεια οικογένεια που είναι πάντα ευτυχισμένη, οι καλοί χριστιανοί οι οποίοι λένε την προσευχή με ενωμένα τα χέρια τους γύρω από το τραπέζι, που δεν κάνουν να λένε τις απαγορευμένες λέξεις, κάνουν πάντα καλές πράξεις και γενικά όλα τα κλισέ αυτού του είδους. Είναι ένα συμβατικότατο μελόδραμα από αυτά που συναντάς για μένα στην τηλεόραση και η σκηνοθεσία της ήταν εντελώς προσχηματική.“
Όσο για την βράβευση της Μπούλοκ, το αφήνω απλά ασχολίαστο.
1,5: Μετριότατη (+)
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
Και μένα η ταινία μου φάνηκε μετριότατη, παιδιά. Δεν με άγγιξε ούτε σεναριακά ούτε ερμηνευτικά: Η Μπούλοκ δεν έκανε βέβαια καμιά εντυπωσιακή ερμηνεία αλλά τι να πει κανείς...συνήθως τα Όσκαρ δεν λειτουργούν και τόσο...'αμερόληπτα'.
Υ.Γ. Μου αρέσουν πολύ τα αφιερώματά σου.
@ Aldo αν μπορούσες να μας κάνεις μια μετάφραση θα ήμουν υπόχρεη! :P
@ Αργύρη ίσως αν δεν με άγγιζε, να είχα κι εγώ ανάλογη με σένα άποψη. Όμως, πέραν του γεγονός ότι με έκανε να νιώσω πολύ τρυφερά απέναντί της, αναρωτιέμαι, θα σκεφτόταν κανείς έτσι αν δεν ήταν αμερικάνικη αλλά, ισπανική ας πούμε παραγωγή;
@ Eskli λες να φταίει ότι είμαι μανούλα που συγκινούμαι εύκολα; :p
Η ερμηνεία της Bullock δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη της χρονιάς πάντως, ήταν η καλύτερη της καριέρας της.
Σ' ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σου λόγια!
απλά δεν ήθελα να γίνω κακός:) άντε να πω ότι συμφωνώ με τον αργυρη. βεβαια έβαλε πολύ υψηλή βαθμολογία.
Αν ήταν παραγωγή μιας άλλης χώρας και είχε ακριβώς τα ίδια κλισέ, ναι θα έλεγα τα ίδια γιατί το αποτέλεσμα δεν θα άλλαζε. Με την μόνη διαφορά ότι δεν θα αναφερόμουν προφανώς στα αμερικάνικα ιδεώδη.
Ρε άντο, γίνε κι εσύ μια φορά κακός!
Τώρα τελευταία όλο εγώ τον έχω αναλάβει αυτόν τον ρόλο. :p
@ Άσε ρε aldo που θες να μας πείσεις ότι σε έπιασαν οι καλοσύνες... :p ;)
@ Μα Αργύρη εκεί είναι το θέμα. Ότι πάντοτε τα αντιμετωπίζουμε ως αμερικανικά ιδεώδη και όχι ως τα ιδεώδη εκείνα που ίσως να οφείλαμε πραγματικά να ακολουθούμε στην καθημερινότητά μας. :p
Δημοσίευση σχολίου