Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Από τα ερείπια ενός μέρους που κάποτε ήταν γνωστό ως Βόρεια Αμερική έχει αναδυθεί το έθνος της Πάνεμ, μια λαμπερή Κάπιτολ που περιβάλλεται από δώδεκα απομακρυσμένες επαρχίες.
Η Κάπιτολ είναι σκληρή και αμείλικτη και κρατά τις επαρχίες υπό τον έλεγχό της αναγκάζοντάς τις να στέλνουν από ένα αγόρι και ένα κορίτσι ηλικίας από δώδεκα μέχρι δεκαοχτώ για να συμμετάσχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας, έναν αγώνα θανάτου που μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση.
Για την δεκαεξάχρονη Κάτνις Έβερντιν, που ζει μόνη μαζί με τη μητέρα και τη μικρότερη αδερφή της, η απόφαση της να πάρει εθελοντικά τη θέση της αδερφής της στους Αγώνες δεν διαφέρει και πολύ από μια θανατική ποινή.
Όμως η Κάτνις έχει φτάσει κι άλλη φορά κοντά στο θάνατο -και η επιβίωση είναι δεύτερη φύση για εκείνη. Χωρίς να το επιδιώκει πραγματικά, διεκδικεί σοβαρά τη νίκη. Αλλά για να νικήσει, θα πρέπει να αρχίσει να κάνει επιλογές που φέρνουν σε σύγκρουση την επιβίωση με την ανθρωπιά και την αγάπη με τον έρωτα.

Προσωπική άποψη:
Δεν ξέρω γιατί αγόρασα τους "Αγώνες Πείνας". Δεν γνώριζα καν τι είδους ιστορία πραγματεύεται το βιβλίο. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι είχε ένα ενδιαφέρον μεν, παράξενο εξώφυλλο δε και από την άλλη, έναν ακόμα πιο παράξενο και αδικαιολόγητο μέσα στο μυαλό μου τίτλο. Και βρισκόταν στο ράφι της βιβλιοθήκης μου εδώ και δύο μήνες τώρα χωρίς ωστόσο να μπορώ να πάρω την απόφαση να το ξεκινήσω. Όχι τουλάχιστον μέχρι χθες το μεσημέρι. Κατά πόσο θα μπορούσε τελικά να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου και να κατακτήσει την προσοχή μου; Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στο χρονικό διάστημα στο οποίο και έλαβε τέλος η ανάγνωσή του καθώς και στο ότι αντικατέστησε το εν προγραμματισμό post ενός άλλου βιβλίου που τελείωσα προ ημερών.

Οι "Αγώνες Πείνας" είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας της Suzanne Collins. Ένα φουτουριστικό δράμα, μια περιπέτεια φαντασίας η οποία τοποθετείται, όχι στο παρόν, ούτε στο παρελθόν αλλά, στο μέλλον. Μάλιστα, το μέλλον αυτό, όσο δυσοίωνο και αν είναι, δεν διαφέρει και πολύ, ούτε από την σημερινή επικρατούσα πραγματικότητα αλλά, ούτε από την εξέλιξη την οποία θα ακολουθήσει ο πλανήτης ακολουθώντας την πορεία που έχει πάρει. Σε αυτό το μέλλον, τα πάντα είναι σκοτεινά και δύσκολα. Η διαβίωση των ανθρώπων είναι ένας καθημερινός αγώνας, μια πάλη που μονάχα με θέληση και υψηλές αντοχές μπορεί κανείς να βγει νικητής. Και δεν μιλάμε για μια νίκη παράλογη αλλά, για την νίκη εκείνη που έστω και με κόπο, θα φέρει στο τραπέζι ένα κομμάτι ψωμί και ένα ποτήρι καθαρό νερό, μέσα τόσο απλά αλλά και τόσο πολύτιμα αφού μας καθορίζουν.

Ο κόσμος της Collins χωρίζεται στην Κάπιτολ, την πρωτεύουσα, εκείνη που ρυθμίζει τα πάντα, εκείνη που δίνει εντολές, που θεσπίζει νόμους και σε άλλες δώδεκα περιοχές. Αυτές οι περιοχές, δεν είναι απλά αναγκασμένες να υπηρετούν την Κάπιτολ, παρέχοντάς της η κάθε μία τα δικά της αγαθά αλλά, είναι αναγκασμένες να ακολουθούν πιστά τους νόμους και τους κανόνες τους καθώς, αν πράξουν το αντίθετο, οι συνέπειες ίσως να είναι και χειρότερες από τον θάνατο, που ίσως και να μοιάζει ως ένα μέσω λύτρωσης ορισμένες στιγμές. Αυτός ο κόσμος, ανήκει ακριβώς στο είδος εκείνο που, κανείς μας δεν θα ήθελε να ζει και πολύ περισσότερο, που κανείς δεν θα ήθελε να ζουν τα παιδιά του. Πώς θα μπορούσες άλλωστε να το κάνεις όταν θα ζούσες με τον φόβο για τον βίαιο τερματισμό της ίδιας τους της ζωής; Πώς θα μπορούσες όταν θα ήξερες ότι θα ήταν υποψήφιοι φόροι σε ένα αρρωστημένο παιχνίδι εξουσίας μέσω του οποίου η Κάπιτολ έχει μοναδικό σκοπό να θυμίζει την παντοκυριαρχία και την δύναμή της;

Η Κάτνις είναι μια δεκαεξάχρονη κοπέλα η οποία επιβιώνει σε αυτό τον κόσμο, παρανομώντας μάλιστα προκειμένου να ζήσει την οικογένειά της. Παρανομεί γιατί ξεπερνάει τα επιτρεπτά όρια της εποχής της για να κάνει αυτό που δεν θα ήταν υπό φυσιλογικές συνθήκες απαραίτητο να κάνει κανένα δεκαεξάχρονο κορίτσι. Κυνηγάει στα βαθιά και άγρια δάση, είναι ο στυλοβάτης του σπιτιού της, είναι το πρόσωπο εκείνο που προστατεύει την εστία της και τα μέλη της. Είναι το άτομο εκείνο που παίρνει την θέση της μικρής της αδερφής στους Αγώνες Πείνας. Είναι το άτομο εκείνο που εθελοντικά στέλνει τον εαυτό του στον θάνατο προκειμένου να προστατέψει μέσα σε μια κοινωνία με σκληρούς και άδικους κανόνες εξουσίας, ένα πρόσωπο που αγαπά, σε έναν κόσμο που δείχνει να μην θυμάται πλέον πως είναι να έχεις τέτοια συναισθήματα.

Η Collins δημιουργεί έναν φουτουριστικό κόσμο που με τρομακτικό τρόπο ανακαλύπτουμε ότι μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό μας. Είναι ένας κόσμος που οι δυνατοί ζουν σε βάρος των αδυνάτων, που προκειμένου να μην διακινδυνέψουν την θέση και τα αξιώματά τους, είναι ικανοί να προβούν στις πιο φρικιαστικές πράξεις που βάζει ο ανθρώπινος νους. Είναι η κοινωνία εκείνη που δεν διστάζει να προσφέρει ως φόρους τα παιδιά της καταδικάζοντάς τα να γίνουν, όχι απλά βίαια αλλά, αποτρόπαια. Τα οδηγούν στο να χάσουν τους εαυτούς τους, την συνείδησή τους, τα συναισθήματά τους. Να γίνουν μηχανές θανάτου σε ένα παιχνίδι αλληλοεξόντωσης όπου δεν μπορεί παρά να υπάρξει μονάχα ένας νικητής. Σάμπως έτσι δεν είναι ο κόσμος μας; Έτσι δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου προκειμένου να επιβιώσουν έναντί τους;

Σαν να μην φτάνει όλη αυτή η βιαιότητα, η κοινωνία των δώδεκα αυτών περιοχών υποχρεούται να παρακολουθεί τους αιματηρούς αυτούς αγώνες μέσω τηλεοπτικής μετάδοσης. Με αυτό τον τρόπο τροφοδοτούνται τα ζωώδη ένστικτα του πλήθους, έτσι ενισχύεται ο φόβος, έτσι καθίσταται ικανός ο απόλυτος έλεγχος. Όχι από υποταγή αλλά, από ουσιαστική και ανατριχιαστική παρουσία φόβου. Και μέσα σε αυτή την αιματηρή εκδοχή του μεγάλου αδελφού, υπάρχουν σπόνσορες, άνθρωποι που χειροκροτούν, άνθρωποι που δεν νοιάζονται για αυτά τα νέα παιδιά που θα πεθάνουν σε μια αρένα που μυρίζει φόβο, απελπισία και θάνατο αλλά, που ενδιαφέρονται μονάχα για τα κέρδη που αποφέρει ένα ακόμη πρόγραμμα, ένα ακόμη προϊόν όπως φαίνεται στα δικά τους μάτια. Από αυτό εξαρτάται εν μέρη ποιος τελικά θα ζήσει, από το ποιος θα είναι ευνοημένος κερδίζοντας μια αρρωστημένη εύνοια.

Η βιαιότητα και ο συνεχής, γρήγορος ρυθμός σου κόβουν την αναπνοή. Οι εικόνες πράξεων και σκέψεων βουτηγμένα στην απανθρωπιά και την βία σε στοιχειώνουν. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, στριφογυρίζα στο κρεβάτι μου αναλογιζόμενη όλο αυτό το πιθανό μέλλον που βλέπω να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου και με έπιανε ίλιγγος. Πόσο αρρωστημένος μπορεί να γίνει αλήθεια ο άνθρωπος, πόσο εύκολα μπορούν να τροφοδοτηθούν τα συναισθήματα οργής και μίσους που κρύβονται μέσα του. Πόσο εύκολο είναι να χαθεί κάθε σημάδι που κάποτε θύμιζε την ανθρώπινη ύπαρξη, μια ύπαρξη με κατανόηση και όχι με προορισμό να χάσει τον εαυτό του, όχι προορισμένο να σκοτώνει χωρίς τύψεις και ενοχές. Δεν είναι απλά ότι πιο τρομακτικό, δεν είναι απλά ότι πιο αγωνιώδες, είναι ότι πιο θλιβερό, ότι πιο εμπνευσμένο έχω διαβάσει ίσως και τα τελευταία χρόνια. Οι "Αγώνες Πείνας" σοκάρουν, ξαφνιάζουν, προβληματίζουν και μας κάνουν να διψάμε μανιασμένα για την συνέχεια.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Suzanne Collins
Μεταφραστής: Τριαδά Πηνελόπη
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2009
Αρ. σελίδων: 407
ISBN: 978-960-6665-34-9