Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Με το μυθιστόρημα "Οι Κήποι Της Τατιάνας" κλείνει η επική τριλογία που ξεκίνησε όταν η Τατιάνα ερωτεύτηκε τον Αλεξάντερ Μπέλοφ, αξιωματικό του Κόκκινου Στρατού, στη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στο Λένινγκραντ το 1941.
Ύστερα από χρόνια χωρισμού, η ακλόνητη πίστη στην αγάπη τους τούς ξαναφέρνει κοντά και ξεκινούν μαζί μια καινούργια ζωή στην Αμερική. Έχουν αποδείξει ο ένας στον άλλο πως η αγάπη τους είναι μεγαλύτερη κι από τα χειρότερα δεινά του κόσμου.
Όμως στο κλίμα φόβου και δυσπιστίας του Ψυχρού Πολέμου τα φαντάσματα του παρελθόντος απειλούν να καταστρέψουν την οικογένειά τους και την ευτυχία τους.

Προσωπική άποψη:
Έχοντας διαβάσει κανείς τα πρώτα δύο μέρη της τριλογίας, ίσως να μην ένιωθε την ανάγκη να μάθει κάτι περισσότερο για το μέλλον των ηρώων της. Άλλωστε, πέρασαν τόσες δυσκολίες και έζησαν την δυστυχία στο μέγιστο βαθμό και όταν τελικά κατάφεραν να είναι μαζί έτσι ώστε να χτίσουν μια νέα ζωή, τα πράγματα θα έπρεπε για τους ίδιους να ήταν ρόδινα. Ίσως κάποιοι να φοβήθηκαν ότι οι χαρακτήρες που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στα δύο προηγούμενα βιβλία, να αποδυναμωνόντουσαν όταν πλέον δεν θα είχαν να αντιμετωπίσουν τον πόλεμο και όλα τα δεινά που τον συνοδεύουν. Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει απόλυτα καθώς, ακόμα και όταν έχεις ξεφύγει του πολέμου, δεν μπορείς έτσι εύκολα να ξεφύγεις και από το παρελθόν που αυτός δημιούργησε και σε συντροφεύει σε κάθε του βήμα.

Παρακολουθούμε λοιπόν την Τατιάνα και τον Αλεξάντερ στη νέα τους ζωή στην Αμερική. Εκεί, προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους και να χτίσουν το μέλλον τους πάνω στα συντρίμια του παρελθόντος. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν αποδεικνύεται εύκολο καθώς, τα φαντάσματα του πολέμου, των νεκρών και των κακουχιών, έχουν αφήσει τα σημάδια τους, όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή τους και το δεύτερο, είναι σαφώς πιο δύσκολο να το διαχειριστεί κανείς. Σε κάθε τους βήμα προσπαθούν να ξεχάσουν όμως όσο και αν παλεύουν γι' αυτό, το να λησμονήσεις είναι δύσκολη υπόθεση. Πρέπει λοιπόν να δώσουν έναν νέο αγώνα, όχι στο πεδίο της μάχης αυτή τη φορά αλλά, στοπεδίο της ζωής και ο αγώνας αυτός είναι πιο δύσκολος από κάθε άλλο. Μερικές φορές η αγάπη δεν είναι αρκετή για να ξεπεράσεις τα πάντα ή τουλάχιστον, όχι κάθε στιγμή.

Αυτό το τρίτο μυθιστόρημα της Simons, δεν έχει ως κύρια βάση του την ιστορία του πολέμου. Περισσότερο θα μπορούσαμε να πούμε ότι στηρίζεται στα κατάλοιπα που αφήνει ένας πόλεμος σε όσους τον βίωσαν και στην προσπάθειά τους να τον προσπεράσουν, να αφήσουν πίσω το χρόνο και τα σημάδια του και να προχωρήσουν μπροστά, να οδηγηθούν σε ένα μέλλον που τους αξίζει και τους επιφυλάσσει μια ανταμοιβή για όλα όσα στερήθηκαν, για όλα όσα έχασαν και πολύ περισσότερο, για το κομμάτι εκείνο της ψυχής τους που χάθηκε ή έστω, αποδυναμώθηκε. Μιλάει για την ψυχική και συναισθηματική καταράκωση που δεν σε αφήνει να νιώσεις και να απολαύσεις τις μικρές χαρές της ζωής, κυριευμένος από τον φόβο ότι μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη, όλα αυτά να τα χάσεις. Για τον αγώνα και την καθημερινή πάλη του καθενός με τις αναμνήσεις του αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό.

Το αρνητικό εν μέρη του βιβλίου είναι ότι οι χαρακτήρες, στιγμές-στιγμές, δεν θυμίζουν αυτούς που γνωρίσαμε στα δύο προηγούμενα. Θυμίζουν σκιές του εαυτού τους, χαμένοι στα προσωπικά τους σκοτάδια. Ωστόσο δεν παύουν να αγαπάνε απλεπισμένα ο ένας τον άλλο και ακόμα και όταν τα πράγματα μοιάζουν δυσοίωνα γι' αυτούς, να προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους και να παλεύουν για όλα όσα επιθύμησαν να έχουν. Το παρελθόν ναι μεν υπάρχει αλλά, η μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται στο παρόν και στην καθημερινότητά τους που δεν διαφέρει και πολύ από κάθε άλλου ζευγαριού, αν εξαιρέσει βέβαια κανείς όλα εκείνα που μυστικά τους βαραίνουν. Η συζυγική ζωή έχει τις δυσκολίες της, τις ανάγκες της, τους πειρασμούς και τα θέλω της και αυτό είναι κάτι ακόμα που πρέπει να αντιμετωπίσουν.

Η δράση όπως είναι αναμενώμενο δεν είναι τόσο έντονη. Τα συναισθήματα βέβαια σε κάθε μορφή έκφρασής τους είναι ισχυρά όμως δεν μπορείτε να περιμένετε να εκλάβετε την δράση και την αγωνία των δύο πρώτων. Κατά κύριο λόγο είναι πλέον μια αισθηματική λογοτεχνική ιστορία και όχι ένα πολεμικό δράμα μέσα στο οποίο ανθίζει ένας έρωτας και ενισχύεται μια αγάπη. Τουλάχιστον μέχρι λίγα κεφάλαια πριν το τέλος που ο πόλεμος του Βιετνάμ βυθίζει την οικογένεια για μια ακόμη φορά στην αγωνία και τη φρίκη του πολέμου που τόσα χρόνια προσπαθούσαν απελπισμένα να θάψουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η βία, το αίμα και ο φόβος κάνουν την επανεμφάνισή τους και αυτή τη φορά δεν απειλούν μόνο τους ίδιους σε προσωπικό επίπεδο αλλά, την οικογενειακή τους γαλήνη και ευτυχία που την έχουν ανάγκη πάνω και πέρα απ' όλα τ' άλλα.

Για να μην παρεξηγηθώ, το βιβλίο δεν είναι κακό, ακριβώς το αντίθετο. Απλά σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα που σε καθήλωναν με την αγωνία τους και το ζοφερό σκηνικό του Λένινγκραντ και του πολέμου στην σταλινική Ρωσία, φαντάζει κάπως πιο απλοϊκό και ίσως, ελεφρώς επιτηδευμένο στα σημεία. Οι δύο πρωταγωνιστές προσπαθούν να προστατέψουν ο ένας τον άλλον και να τον λυτρώσουν από το παρελθόν τους και οι δύο μαζί, να προστατέψουν την οικογένειά τους και όλα εκείνα που δημιούργησαν, αγάπησαν, πίστεψαν και ήλπιζαν. Το Λένινγκραντ, το Λαζάρεβο, ο πόλεμος, η πείνα και οι δυσκολίες τους συντροφεύουν, με τα καλά και τα άσχημά τους για να τους οδηγήσουν τελικά σε ένα λυτρωτικό φινάλε, στο τέλος εκείνο που άξιζαν να έχουν έπειτα από όσα πέρασαν, σε ένα τέλος σημαδεμένο από την πρώτη εικόνα του παρελθόντος που τους ένωσε και τους έδωσε δύναμη. Μια αγάπη που δεν μπορείς να ξεχάσει και που σίγουρα θα ήθελες να νιώσεις.
Βαθμολογία 9,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Paullina Simons
Μεταφραστής: Σπανδώνης Γιάννης
Εκδόσεις: Ωκεανίδα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2007
Αρ. σελίδων: 760
ISBN: 978-960-410-463-5