Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Αφού άντεξε τα βασανιστήρια και την απώλεια πολυαγαπημένων προσώπων κατά τον σύντομο αλλά φονικό Νεραϊδοπόλεμο, η Σούκι Στάκχαουζ είναι πληγωμένη και εξοργισμένη. Το μόνο φωτεινό σημείο στη ζωή της είναι ο έρωτας που πιστεύει πως νιώθει για τον Έρικ τον Βίκινγκ.
Ωστόσο, εξαιτίας αυτής της σχέσης, το βαμπίρ βρίσκεται υπό τη σχολαστική παρακολούθηση του νέου βαμπιροβασιλιά. Και καθώς οι πολιτικές επιπλοκές της δημοσιοποίησης των μορφοπλαστών αρχίζουν να γίνονται αισθητές, οι σχέσεις της Σούκι με ένα συγκεκριμένο Ον την οδηγούν σε μία επικίνδυνη διαμάχη.
Επίσης, παρόλο που οι πύλες του Νεραϊδόκοσμου έχουν κλείσει, μαθαίνει ότι υπάρχουν ακόμη νεράιδες στην ανθρώπινη πλευρά· και μία εξ αυτών έχει θυμώσει με τη Σούκι. Πάρα πολύ.

Προσωπική άποψη:
Και όμως, πέρασε σχεδόν ένας χρόνος! Χμ... είναι από τις λίγες φορές που η αναμονή για το επόμενο βιβλίο μιας σειράς πέρασε τόσο αναίμακτα, χωρίς να το σκέφτομαι ιδιαίτερα και να ανυπομονώ. Υποθέτω ότι σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει το γεγονός πως, όταν ήδη έχει διαβάσει ήδη 9 βιβλία του συγγραφέα και περιμένεις το 10ο, μάλλον δεν έχεις και πολλά να περιμένεις. Και πράγματι, όταν το καλοσκέφτηκα, δεν περίμενα πολλά και αυτός είναι ίσως ο λόγος που το κατά τ' άλλα ευκολοδιάβαστο και ευχάριστο, "Νεκροί Στην Οικογένεια", παρά το γεγονός ότι ήταν αρκετά επίπεδο και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, δεν με απογοήτευσε και αντίθετα, διαβάστηκε σε μία μέρα, με τη μία σελίδα να φεύγει μετά την άλλη χωρίς ούτε καν εγώ η ίδια να το αντιληφθώ.

Η Σούκι έχει καταφέρει για μια ακόμα φορά να βγει ζωντανή από μια αιματηρή κι επίπονη περιπέτεια. Φυσικά δεν ισχύει το ίδιο για το σύνολο των φίλων, συμμάχων αλλά και εχθρών της, που στην τελευταία μάχη έπεσαν ένδοξα, ή και άδοξα, όπως το πάρει κανείς. Ενώ προσπαθεί να αναρρώσει σωματικά, την ίδια στιγμή, προσπαθεί να αναρρώσει και ψυχικά, επιτρέποντας στον εαυτό της να αφήσει πίσω της τα μελανά σημεία του πρόσφατου παρελθόντος, του πόνου και της απώλειας, επιστρέφοντας σε μια καθημερινότητα όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική. Μπορεί όμως ο Νεραϊδοπόλεμος να έφτασε στο τέλος του, οι εκκρεμότητες όμως με τα πλάσματα που συγγενεύει δεν φαίνεται να έχουν κλείσει, Παράλληλα, βρίσκεται εν μέσω μιας νέας πολιτικής κρίσης των βαμπίρ που αν και δεν έχει ξεσπάσει, σιγοβράζει, πιέζοντας τον Έρικ αλλά και την ίδια εξαιτίας του δεσμού τους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένα πτώμα εμφανίζεται στην αυλή της, με αρχικό σκοπό να την ενοχοποιήσει χωρίς να γνωρίζει τον λόγο, ενώ ο δημιουργός του Έρικ μαζί με το νέο του τέκνο έρχονται να τον επισκεφτούν έπειτα από εκατοντάδες χρόνια.

Και πάλι, η Σούκι, παίζει σε πολλαπλά ταμπλό. Από τη μία, προσπαθεί να ισορροπήσει την σχέση της με τον Έρικ που αν και δυνατή, συνεχώς, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, μοιάζει να ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί. Από την άλλη, ο Κλωντ, νεράϊδος και ξάδερφός της έρχεται να ζήσει μαζί της και χωρίς να έχει αποδείξεις, πιστεύει πως η κίνησή του αυτή κρύβει απώτερους σκοπούς. Την ίδια στιγμή, ο Μπιλ αργοπεθαίνει και θέλει απεγνωσμένα να βρει έναν τρόπο να τον βοηθήσει, έστω κι αν ανακατευτεί σε ξένα χωράφια ενώ, πρέπει να στηρίξει και τον Σαμ που όμως όλοι οι μορφοπλάστες και τα Όντα, βρίσκονται εν μέσω ενός νέου πολιτικού παιχνιδιού που τους θέλει στόχους. Ένα πτώμα, που οι περισσότεροι γνωρίζουν, περιπλέκει τα πράγματα, αποκαλύπτοντας με το να βγει στο φως περισσότερα απ' όσα ίσως κάποιοι να ήθελαν και ο δημιουργός του Έρικ, μαζί με το νέο του απόκτημα, κάθε άλλο παρά εύκολη κάνουν την κατάσταση αφού φαίνεται να την απειλούν σε πολλαπλά επίπεδα.

Εδώ και καιρό η Harris έχει επιλέξει η ιστορία της να μην περιστρέφεται αποκλειστικά και μόνο γύρω από τους βρικόλακες αλλά, να επεκτείνει τα δίχτυα της σε κάθε πιθανό και απίθανο πλάσμα του αλλόκοσμου. Στο δέκατό της βιβλίο φαίνεται πως τα βαμπίρ ξανακερδίζουν έδαφος αφού, παρά τα όποια θέματα αντιμετωπίζουν τα Όντα, λειτουργούν περισσότερο σαν κομπάρσοι παρά σαν πρωταγωνιστές. Προσωπικά, πιστεύω πως θα έπρεπε η ιστορία τους να έχει περισσότερο χώρο και χρόνο, όχι υπέρ του δέοντος αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτόν που τους αναλογεί σε σχέση με τον ρόλο που έχουν παίξει στο παρελθόν. Από την άλλη, έχουμε τον δημιουργό του Έρικ, που ενώ είναι μια προσωπικότητα που όλοι οι αναγνώστες θα πέθαιναν να γνωρίσουν, έρχονται σε μια πολύ επιφανειακή επαφή μαζί του μην καταφέρνοντας να τον γνωρίσουν όσο καλά θα ήθελαν. Νομίζω πως επίσης θα έπρεπε η συγγραφέας να μας φέρει σε περισσότερη επαφή μαζί του αφού στο μέλλον, δεν θα έχουμε αυτή τη δυνατότητα.

Το θετικό βέβαια της υπόθεσης είναι πως η Harris, ακολουθεί το γνώριμο συγγραφικό της μοτίβο, αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε. Η ιστορία της είναι διαποτισμένη με αρκετές δόσεις καυστικού χιούμορ, αν και λιγότερες απ' όσες συνήθως, η ροή των γεγονότων είναι συνεχής αν και πιο υποτονική ως προς την έντασή τους ενώ προσπαθεί για πρώτη ίσως φορά, να δώσει μια πιο ανθρώπινη νότα στο όλο εγχείρημα, βλέποντας νέες πτυχές των ηρώων μας, επηρεασμένοι προφανώς από το πρόσφατο παρελθόν, πράγμα που τελικά, νομίζω ότι αποτελεί και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του βιβλίου αφού σε έναν βαθμό, χαλάει την μαγεία που ξέραμε. Η ποικιλία γεύσεων είναι πάντα καλοδεχούμενη αλλά πως να το κάνουμε, προτιμάμε πάντα το αγαπημένο φαγητό. Προς το φινάλε του βιβλίου, έχουμε μια επαναφορά της γνώριμης βίας και μια γεύση αίματος, καθώς τα μακελειά είναι πάντα ευπρόσδεκτα αλλά, θα προτιμούσα και ενδιάμεσες εντάσεις και εκρήξεις. Παρ' όλα ταύτα, έπειτα από 10 βιβλία, μπορώ να δικαιολογήσω μια μικρή κάμψη αρκεί, να μην συνεχιστεί και κυρίως να κάνω τα στραβά μάτια γιατί παρά τα ελαττώματα, διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Charlaine Harris
Μεταφραστής: Μιχαλοπούλου Ελένη
Εκδόσεις: Φανταστικός Κόσμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2012
Αρ. σελίδων: 368
ISBN: 978-960-6868-69-6