Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο Νίκος δεν ήταν για τη Λίνα ένα απλό γειτονόπουλο που έπαιζε μαζί του στην αυλή με τις μουριές. Ήταν η πρώτη της αγάπη. Και, πριν από αυτό, ήταν ο μυστικοσύμβουλος και μέντοράς της, καθώς την περνούσε εννέα ολόκληρα χρόνια και στα μάτια της φάνταζε παντογνώστης. Αργότερα, όταν η εφηβεία ωρίμασε το νεανικό της κορμί, ο Νίκος της έμαθε τα μυστικά του έρωτα και του πάθους. Λίγο μετά όμως, στα δεκαοχτώ της χρόνια, η Λίνα πέρασε από την απόλυτη ευτυχία στην απόλυτη απελπισία, όταν εκείνος την εγκατέλειψε γνωρίζοντας ότι στα σπλάγχνα της μεγάλωνε το παιδί τους.
Οι δοκιμασίες της όμως δε σταμάτησαν εκεί. Μια σειρά από ανείπωτες τραγωδίες και απώλειες αγαπημένων προσώπων ρήμαξαν τα νιάτα της, την πέταξαν στην ορφάνια και την άφησαν ολομόναχη και αβοήθητη, να πρέπει να σταθεί όρθια για να θρέψει το πλάσμα που είχε φέρει στον κόσμο.
Η Λίνα μάτωσε από τη σκληρή δουλειά αλλά, εφτά χρόνια αργότερα, στεκόταν επιτέλους στα πόδια της κι ένας καινούργιος έρωτας φώτισε με το λαμπερό του φως τη μαυρισμένη της καρδιά. Η τύχη είχε αρχίσει επιτέλους να της χαμογελά.
Και τότε, έκανε ξαφνικά την εμφάνισή του και πάλι ο Νίκος, διεκδικώντας ξανά την καρδιά της και το παιδί του.
Προσωπική άποψη:
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που διάβασα για πρώτη φορά το "Ο κήπος με τις μουριές" της αγαπημένης και αείμνηστης Καίτης Οικονόμου, και αυτό που θυμάμαι με βεβαιότητα, είναι η γλύκα που μου είχε αφήσει, όπως κάθε της έργο, άλλωστε. Σήμερα, ξαναδιαβάζοντας την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Ψυχογιός, που αποτελούσαν το συγγραφικό σπίτι της αδικοχαμένης συγγραφέως τα τελευταία χρόνια της ζωής της, διαπίστωσα πως το συναίσθημα παρέμεινε ίδιο, ίσως διαποτισμένο με μια δόση νοσταλγίας και πικρίας στη σκέψη πως πλέον δεν θα μπορέσω να διαβάσω κάποιο νέο δημιούργημά της. Βέβαια, οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ δεν ξεχνιούνται ακόμα κι αν έχουν φύγει, και το ίδιο ισχύει και για τα έργα τους, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πάντα θα μιλάνε στην καρδιά μας.
Η Λία και ο Νίκος γνωρίζονται από παιδιά, καθότι μεγαλώνουν ουσιαστικά στον ίδιο κήπο. Εκείνος, εννιά χρόνια μεγαλύτερός της, αποτελεί για την ίδια, εκτός από έναν καλό φίλο, τον μέντορα και συμβουλάτορά της, τον άνθρωπο που θαυμάζει όσο κανέναν. Τα αισθήματα αυτά δεν αργούν να μεταμορφωθούν σε αγάπη και η Λία, δεν αργεί να μεταμορφωθεί στα χέρια του Νίκου σε γυναίκα. Ο έρωτάς τους δυνατός και μεγάλος, και τίποτα δεν μοιάζει να μπορεί να σκιάσει την ευτυχία που η Λία νιώθει. Τότε είναι που η μοίρα τής δείχνει το σκληρό της πρόσωπο, με την οικογένειά της να καταστρέφεται οικονομικά, να πρέπει να αντιμετωπίσει μία απρόσμενη μετακόμιση και μία ακόμα πιο απρόσμενη εγκυμοσύνη, την οποία καλείται να περάσει μόνη της αφού ο Νίκος δεν σκοπεύει να θυσιάσει το μέλλον του για το παιδί αυτό. Τα χρόνια περνάνε και η Λία, με κόπους και αγώνες, καταφέρνει να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Όταν όλα, όμως, δείχνουν να πηγαίνουν καλά για εκείνη, ο Νίκος επιστρέφει ξανά για να διεκδικήσει, τόσο την ίδια όσο και το παιδί που κάποτε απαρνήθηκε.
Η ιστορία του βιβλίου αρκετά συνηθισμένη. Μία από αυτές που θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα από εμάς. Αυτό είναι ένα στοιχείο που θα μπορούσε να την καθιστά βαρετή και όμως, χάρη στην μοναδικά τρυφερή πένα της Καίτης Οικονόμου, καταφέρνει να μας αγγίξει και να μας συγκινήσει και πάνω απ' όλα, επιτυγχάνει τον ανώτερο σκοπό της που δεν είναι άλλος από το να μπούμε στα παπούτσια των πρωταγωνιστών και να αναρωτηθούμε τι θα είχαμε κάνει εμείς αν ήμασταν στη θέση τους. Ποιες αποφάσεις θα είχαμε πάρει; Ποιο μονοπάτι της ζωής μας θα είχαμε επιλέξει; Άραγε, θα κάναμε τα ίδια λάθη κι αν ναι, θα μαθαίναμε μέσα από αυτά; Έστω και καθυστερημένα, θα προσπαθούσαμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα που έχει κάθε άνθρωπος, να είναι ευτυχισμένος;
Μέσα από το πρώτο της αυτό μυθιστόρημα, η Καίτη Οικονόμου κατόρθωσε να δώσει μια νέα πνοή στα σύγχρονα μυθιστορήματα, ξεφεύγοντας από την πεπατημένη της εποχής όπου πρωτοκυκλοφόρησε. Με τρυφερότητα, ευαισθησία αλλά και κατανόηση, η συγγραφέας αγκάλιασε τους ήρωές της, τα πάθη και τα λάθη τους, και τελικά, την ίδια τη ζωή, όπως έκανε πάντα, άλλωστε, μέσα από κάθε της βιβλίο στη συνέχεια της συγγραφικής της καριέρας. Ήρωες αληθινοί, που διαπράττουν σφάλματα και παρασύρονται, που πέφτουν αλλά βρίσκουν και πάλι τη δύναμη να σταθούν στα πόδια τους. Ήρωες της καθημερινότητας περιτριγυρισμένοι από άλλους ανθρώπους που δεν είναι απλά παρατηρητές της ζωής και των καταστάσεων που αυτή περικλείει, αλλά που συμμετέχουν ενεργά και προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι σε μια πορεία αυτογνωσίας και επιλογών.
"Ο κήπος με τις μουριές" είναι ένα βιβλίο που θίγει πολύ εύστοχα θέματα απλά, καθημερινά, σύγχρονα, χωρίς να καταφεύγει σε περιττές φλυαρίες ή φτηνές προσπάθειες εντυπωσιασμού. Μέσα από τις σελίδες του, μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στοιχεία της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, των δεσμών και των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν, αλλά και της προσωπικής αλήθειας που κρύβει ο καθένας από εμάς βαθιά μέσα του, κυνηγώντας την πραγμάτωση του δικού του παραμυθιού. Αξίζει, λοιπόν, να το διαβάσετε και κυρίως, αξίζει να το αγαπήσετε και να το τοποθετήσετε σε μια αρκετά υψηλή θέση στην καρδιά σας και ποιος ξέρει... Ίσως μέσα από την ανάγνωσή του, να ανακαλύψετε πράγματα ακόμα και για τον ίδιο σας τον εαυτό.
Βαθμολογία 8,5/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Ο Νίκος δεν ήταν για τη Λίνα ένα απλό γειτονόπουλο που έπαιζε μαζί του στην αυλή με τις μουριές. Ήταν η πρώτη της αγάπη. Και, πριν από αυτό, ήταν ο μυστικοσύμβουλος και μέντοράς της, καθώς την περνούσε εννέα ολόκληρα χρόνια και στα μάτια της φάνταζε παντογνώστης. Αργότερα, όταν η εφηβεία ωρίμασε το νεανικό της κορμί, ο Νίκος της έμαθε τα μυστικά του έρωτα και του πάθους. Λίγο μετά όμως, στα δεκαοχτώ της χρόνια, η Λίνα πέρασε από την απόλυτη ευτυχία στην απόλυτη απελπισία, όταν εκείνος την εγκατέλειψε γνωρίζοντας ότι στα σπλάγχνα της μεγάλωνε το παιδί τους.
Οι δοκιμασίες της όμως δε σταμάτησαν εκεί. Μια σειρά από ανείπωτες τραγωδίες και απώλειες αγαπημένων προσώπων ρήμαξαν τα νιάτα της, την πέταξαν στην ορφάνια και την άφησαν ολομόναχη και αβοήθητη, να πρέπει να σταθεί όρθια για να θρέψει το πλάσμα που είχε φέρει στον κόσμο.
Η Λίνα μάτωσε από τη σκληρή δουλειά αλλά, εφτά χρόνια αργότερα, στεκόταν επιτέλους στα πόδια της κι ένας καινούργιος έρωτας φώτισε με το λαμπερό του φως τη μαυρισμένη της καρδιά. Η τύχη είχε αρχίσει επιτέλους να της χαμογελά.
Και τότε, έκανε ξαφνικά την εμφάνισή του και πάλι ο Νίκος, διεκδικώντας ξανά την καρδιά της και το παιδί του.
Προσωπική άποψη:
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που διάβασα για πρώτη φορά το "Ο κήπος με τις μουριές" της αγαπημένης και αείμνηστης Καίτης Οικονόμου, και αυτό που θυμάμαι με βεβαιότητα, είναι η γλύκα που μου είχε αφήσει, όπως κάθε της έργο, άλλωστε. Σήμερα, ξαναδιαβάζοντας την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Ψυχογιός, που αποτελούσαν το συγγραφικό σπίτι της αδικοχαμένης συγγραφέως τα τελευταία χρόνια της ζωής της, διαπίστωσα πως το συναίσθημα παρέμεινε ίδιο, ίσως διαποτισμένο με μια δόση νοσταλγίας και πικρίας στη σκέψη πως πλέον δεν θα μπορέσω να διαβάσω κάποιο νέο δημιούργημά της. Βέβαια, οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ δεν ξεχνιούνται ακόμα κι αν έχουν φύγει, και το ίδιο ισχύει και για τα έργα τους, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πάντα θα μιλάνε στην καρδιά μας.
Η Λία και ο Νίκος γνωρίζονται από παιδιά, καθότι μεγαλώνουν ουσιαστικά στον ίδιο κήπο. Εκείνος, εννιά χρόνια μεγαλύτερός της, αποτελεί για την ίδια, εκτός από έναν καλό φίλο, τον μέντορα και συμβουλάτορά της, τον άνθρωπο που θαυμάζει όσο κανέναν. Τα αισθήματα αυτά δεν αργούν να μεταμορφωθούν σε αγάπη και η Λία, δεν αργεί να μεταμορφωθεί στα χέρια του Νίκου σε γυναίκα. Ο έρωτάς τους δυνατός και μεγάλος, και τίποτα δεν μοιάζει να μπορεί να σκιάσει την ευτυχία που η Λία νιώθει. Τότε είναι που η μοίρα τής δείχνει το σκληρό της πρόσωπο, με την οικογένειά της να καταστρέφεται οικονομικά, να πρέπει να αντιμετωπίσει μία απρόσμενη μετακόμιση και μία ακόμα πιο απρόσμενη εγκυμοσύνη, την οποία καλείται να περάσει μόνη της αφού ο Νίκος δεν σκοπεύει να θυσιάσει το μέλλον του για το παιδί αυτό. Τα χρόνια περνάνε και η Λία, με κόπους και αγώνες, καταφέρνει να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Όταν όλα, όμως, δείχνουν να πηγαίνουν καλά για εκείνη, ο Νίκος επιστρέφει ξανά για να διεκδικήσει, τόσο την ίδια όσο και το παιδί που κάποτε απαρνήθηκε.
Η ιστορία του βιβλίου αρκετά συνηθισμένη. Μία από αυτές που θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα από εμάς. Αυτό είναι ένα στοιχείο που θα μπορούσε να την καθιστά βαρετή και όμως, χάρη στην μοναδικά τρυφερή πένα της Καίτης Οικονόμου, καταφέρνει να μας αγγίξει και να μας συγκινήσει και πάνω απ' όλα, επιτυγχάνει τον ανώτερο σκοπό της που δεν είναι άλλος από το να μπούμε στα παπούτσια των πρωταγωνιστών και να αναρωτηθούμε τι θα είχαμε κάνει εμείς αν ήμασταν στη θέση τους. Ποιες αποφάσεις θα είχαμε πάρει; Ποιο μονοπάτι της ζωής μας θα είχαμε επιλέξει; Άραγε, θα κάναμε τα ίδια λάθη κι αν ναι, θα μαθαίναμε μέσα από αυτά; Έστω και καθυστερημένα, θα προσπαθούσαμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα που έχει κάθε άνθρωπος, να είναι ευτυχισμένος;
Μέσα από το πρώτο της αυτό μυθιστόρημα, η Καίτη Οικονόμου κατόρθωσε να δώσει μια νέα πνοή στα σύγχρονα μυθιστορήματα, ξεφεύγοντας από την πεπατημένη της εποχής όπου πρωτοκυκλοφόρησε. Με τρυφερότητα, ευαισθησία αλλά και κατανόηση, η συγγραφέας αγκάλιασε τους ήρωές της, τα πάθη και τα λάθη τους, και τελικά, την ίδια τη ζωή, όπως έκανε πάντα, άλλωστε, μέσα από κάθε της βιβλίο στη συνέχεια της συγγραφικής της καριέρας. Ήρωες αληθινοί, που διαπράττουν σφάλματα και παρασύρονται, που πέφτουν αλλά βρίσκουν και πάλι τη δύναμη να σταθούν στα πόδια τους. Ήρωες της καθημερινότητας περιτριγυρισμένοι από άλλους ανθρώπους που δεν είναι απλά παρατηρητές της ζωής και των καταστάσεων που αυτή περικλείει, αλλά που συμμετέχουν ενεργά και προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι σε μια πορεία αυτογνωσίας και επιλογών.
"Ο κήπος με τις μουριές" είναι ένα βιβλίο που θίγει πολύ εύστοχα θέματα απλά, καθημερινά, σύγχρονα, χωρίς να καταφεύγει σε περιττές φλυαρίες ή φτηνές προσπάθειες εντυπωσιασμού. Μέσα από τις σελίδες του, μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στοιχεία της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, των δεσμών και των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν, αλλά και της προσωπικής αλήθειας που κρύβει ο καθένας από εμάς βαθιά μέσα του, κυνηγώντας την πραγμάτωση του δικού του παραμυθιού. Αξίζει, λοιπόν, να το διαβάσετε και κυρίως, αξίζει να το αγαπήσετε και να το τοποθετήσετε σε μια αρκετά υψηλή θέση στην καρδιά σας και ποιος ξέρει... Ίσως μέσα από την ανάγνωσή του, να ανακαλύψετε πράγματα ακόμα και για τον ίδιο σας τον εαυτό.
Βαθμολογία 8,5/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Οικονόμου Καίτη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 448
ISBN: 978-618-01-1481-2
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου