Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ξύπνησα µέσα σε µια δίνη αβεβαιότητας, όπως συνέβαινε συνήθως όταν µεθούσα και έπεφτα σε άλλο κρεβάτι από το δικό µου. Η πρώτη µου επαφή µε την πραγµατικότητα ήταν το απόµακρο τρίξιµο της κούνιας στην µπροστινή βεράντα• η δεύτερη, το χτύπηµα της λάµπας καθώς τεντωνόµουν, πριν ακόµη ανοίξω τα µάτια µου. Το µοιραίο που στοίχειωνε τη ζωή µου τελευταία έκανε τη λάµπα να πέσει και να γίνει χίλια κοµµάτια. Εκείνη τη στιγµή συνειδητοποίησα ότι ήµουν ξαπλωµένος µπρούµυτα στο πάτωµα. Τότε µε την άκρη του µατιού µου διέκρινα το σώµα. Όλο αυτό κράτησε λιγότερο από µισό λεπτό, στο µυαλό µου όµως τα γεγονότα εκτυλίσσονταν µε τροµαχτική βραδύτητα. Γύρισα το κεφάλι, σίγουρος πως κάτι δεν πάει καλά, και είδα το κορίτσι, µε το πρόσωπο στραµµένο στο πάτωµα, σκεπασµένο µ’ ένα λευκό σεντόνι. Το κεφάλι ήταν ελαφρώς γερµένο δεξιά, στο µέρος που στεκόµουν, τα µάτια διάπλατα ανοιχτά.
Τι θα έκανες αν ξυπνούσες µε ένα πτώµα στο σαλόνι σου χωρίς καµία ανάµνηση από τις τελευταίες ώρες της ζωής σου;

Προσωπική άποψη:
Ίσως να σας ακουστεί παράξενο, αλλά διάβαζα πρόσφατα μια έρευνα από την οποία προέκυπτε το συμπέρασμα πως οι άνθρωποι, από το να πεθάνουν οι ίδιοι, φοβούνται ακόμα περισσότερο την ιδέα του να βρουν, από τη μια στιγμή στην άλλη, ένα πτώμα και να μην ξέρουν πως αυτό βρέθηκε εκεί ή τι να το κάνουν. Αν το καλοσκεφτείς, είναι αρκετά λογικό -αν κι εξακολουθώ να ανησυχώ για τις φοβίες του μέσου ανθρώπου. Φανταστείτε, όμως, ένα τέτοιο πραγματικό σενάριο, όπου θα ξυπνούσατε, χωρίς να θυμάστε το παραμικρό απ' τις τελευταίες ώρες της ζωής σας, και ακριβώς δίπλα σας να βρισκόταν ένα πτώμα. Ακριβώς με αυτόν τον φόβο, και τοποθετημένο σε αυτό το σενάριο, παίζει μαζί μας ο Federico Axat, συγγραφέας του "Τελευταία έξοδος", που μας είχε καθηλώσει όταν πρωτοκυκλοφόρησε.

Ο Τζον Μπρένερ, λοιπόν, ξυπνάει στο σαλόνι του σπιτιού του, έχοντάς τα εμφανώς χαμένα και χωρίς να μπορεί να συγκροτήσει τις σκέψεις του. Η ταραχή του κορυφώνεται όταν συνειδητοποιεί πως ξαπλωμένο στο πλάι του βρίσκεται το άψυχο σώμα μιας κοπέλας την οποία, ο ίδιος, έβλεπε τελευταία στα όνειρά του. Σε κατάσταση πανικού, τηλεφωνεί στον αδερφό του προκειμένου να του εξιστορήσει τι ακριβώς συνέβη, μα και για να ζητήσει τη βοήθειά του. Μέχρι, όμως, να συμβεί αυτό, το πτώμα της κοπέλας εξαφανίζεται και τίποτα μέσα στο σπίτι του Τζον δεν μαρτυρά πως συνέβη κάτι το περίεργο, πόσο μάλλον ένα έγκλημα. Και με το παρελθόν του να είναι κάτι παραπάνω από προβληματικό, ο καθένας θα είχε λόγο να τον αμφισβητεί, ακόμα και ο ίδιος τον εαυτό του.

Ο Axat, από το προηγούμενό του κιόλας βιβλίο, μας έχει αποδείξει πως αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από κάθε τι άλλο, είναι το να παίζει με το μυαλό των πρωταγωνιστών του, μα και με το δικό μας συνάμα. Η αφηγηματική του προσέγγιση έχει κάτι το κινηματογραφικό, μέσα, όμως, από την οπτική της θριλερικής σχολής με τα κλειστά, λοξά πλάνα, εκείνα που σου επιτρέπουν να έχεις μια εικόνα της κατάστασης, αλλά όχι σφαιρικής. Μια εικόνα πάνω στις γωνίες της οποίας αμβλύνεται η αλήθεια και διαστρεβλώνεται, τελικά, μέχρι να αυτή να φτάσει σε εμάς, κάνοντάς μας να αμφιβάλουμε για την απολυτότητά της, ακόμα και τις στιγμές εκείνες που φαντάζει διαυγής και ξεκάθαρη. Γιατί, στην πραγματικότητα, υπάρχουν συνεχώς κρυμμένα μυστικά που έρχονται στο φως και αλλάζουν το σχήμα και τη διάστασή της, όχι επειδή ο πρωταγωνιστής -ή ακόμα κι εμείς- είναι αρκετά ικανός για να τα ανακαλύψει, αλλά γιατί ο ίδιος ο συγγραφέας επιλέγει να το κάνει.

Ο Τζον είναι ο ήρωας εκείνος που είναι η πλέον κατάλληλη επιλογή για ένα "παιχνίδι" όπως αυτό που έχει στήσει ο Axat, αυτή τη φορά. Αλκοολικός που παλεύει να λυτρωθεί από την εξάρτησή του, εικονογράφος παιδικών βιβλίων -άρα, ελαφρώς φαντασιόπληκτος-, προβληματικός πατέρας που προσπαθεί να σταθεί στο παιδί του, ευαίσθητος και ανισόρροπος συναισθηματικά με έλλειψη ικανότητας διαχείρισης των εσωτερικών διαταραχών του, είναι τόσο ευάλωτος όσο χρειάζεται προκειμένου να γίνει το τέλειο θύμα μιας πλεκτάνης -ίσως-, μα και αρκετά αφερέγγυος ώστε όλοι να είναι δύσπιστοι απέναντί του. Ουσιαστικά, είναι ο τέλειος υποψήφιος δολοφόνος, μα την ίδια ακριβώς στιγμή είναι ο άνθρωπος εκείνος για τις ικανότητες του οποίου αμφιβάλλεις, ακόμα και σε απλά, καθημερινά πράγματα, πόσο μάλλον στην αφαίρεση μιας ζωής. Την ίδια, όμως, στιγμή, όλοι όσοι περιστρέφονται γύρω του, με πρώτο και κύριο τον αδερφό του που για πρώτη φορά στη ζωή του μοιάζει ταραγμένος και έξω από τα νερά του, φαντάζουν εξίσου πιθανοί ένοχοι, όσο η πλοκή προχωράει, κάτι που εντείνει την αγωνία του αναγνώστη, μα και ενισχύει την αμφιβολία του σχετικά με την ταυτότητα του ενόχου.

Ο Axat είναι μετρ του σασπένς και της αριστοτεχνικά δομημένης, πολύπλοκης πλοκής, τα παρακλάδια της οποίας είναι τόσα πολλά, κι εξαπλώνονται προς πάσα κατεύθυνση, που είναι εξαιρετικά δύσκολο το να τα περιγράψεις, πόσο μάλλον να τα ερμηνεύσεις. Ο αφηγηματικός ρυθμός είναι εξαιρετικά γρήγορος, η εναλλαγή σκηνικών, συναισθημάτων και πιθανοτήτων καταιγιστική, και όσο πιο βαθιά μπαίνουμε στον πυρήνα αυτής της ιστορίας, τόσο πιο συγκλονισμένοι αισθανόμαστε από το μέγεθος και την ευφυΐα της. Η ιστορία του σε κάνει να αισθάνεσαι πως έχεις παγιδευτεί στον ιστό μιας αράχνης, στον οποίο μπλέκεσαι όλο και περισσότερο όσο προσπαθείς να ξεφύγεις. Ακόμα και όταν φτάνεις στο τέλος του βιβλίου, με την αλήθεια να αποκαλύπτεται τελικά, ακόμα και τότε, η λύτρωση που νιώθεις είναι συγκρατημένη, γιατί κάπου βαθιά μέσα σου πιστεύεις πως υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχεις ανακαλύψεις, με τον συγγραφέα να σου κλείνει πονηρά το μάτι, κάτι που δεν σε επιβεβαιώνει, αλλά δεν απορρίπτει και όσα πιστεύεις.

Παράλληλα, όμως, με την ιστορία της νεκρής κοπέλας και την πραγματικότητα γύρω από αυτήν, ο συγγραφέας δεν ξεχνάει να παρεμβάλει και τον καθαρά ανθρώπινο παράγοντα στην αφήγησή του, μέσα από την παρελθοντική ιστορία του Τζον, από τα παιδικά του κιόλας χρόνια, που τον άφησαν γεμάτο πληγές και ενοχές τις οποίες και συντηρεί μέσα του και τις τροφοδοτεί μέχρι και σήμερα. Φαντάσματα που καλείται να αντιμετωπίσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ειδικά τώρα που ανακαλύπτει πως η τέλεια ζωή του αδερφού δεν είναι και τόσο τέλεια, μα περισσότερο μια πλαστή εικόνα που κάλυπτε την αλήθεια, που απομυθοποιείται μπροστά στα μάτια του όλο και περισσότερο. Μικρές στιγμές που μπορεί να φαντάζουν αρκετά κοινότυπες, αρκετά απλές και καθημερινές που, όμως, είναι αυτές που κάνουν τα βιβλία του Axat να ξεχωρίζουν από άλλα θρίλερ αυτού του είδους, καθιστώντας τα δικά του ξεχωριστής αισθητικής και μοναδικής ευφυίας. 
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Federico Axat
Μεταφραστής: Βασιλάκου Αγγελική
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 432
ISBN: 978-618-03-1689-6