Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Walter Sparrow, κυνηγός αδέσποτων σκύλων, ζει με τη γυναίκα και το γιο του μια ήσυχη ζωή.
Στα γενέθλιά του δέχεται ως δώρο απ’ την γυναίκα του ένα βιβλίο στο οποίο ένας ντετέκτιβ περιγράφει την καταστροφική του εμμονή με τον αριθμό 23.
Πιστεύοντας ότι αναφέρεται στον ίδιο, ο Walter αρχίζει να βυθίζεται κι αυτός στην ίδια παράνοια.

Προσωπική άποψη:
Σίγουρα όταν έχεις να κάνεις με μια ταινία του Schumacher οι αξιώσεις σου είναι υψηλές. Απ’ την άλλη, όταν ξέρεις ότι θα δεις τον συμπαθέστατο Carrey στο ρόλο ενός παρανοϊκού, οι αξιώσεις σου αυτές μειώνονται. Μπορεί να έχει αποδείξει στο παρελθόν μέσω των “The Truman Show”, “The Eternal Sunshine Of The Spotless Mind” και “Κινηματογράφος Ματζέστικ”, ότι πέρα απ’ το να κάνει μιμήσεις, μπορεί να παίξει και δραματικούς ρόλους, αλλά αυτό εδώ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Δεν θα πω ψέματα... Δεν περίμενα και πολλά όταν έβαλα την ταινία στο dvd-player. Άλλωστε τα σχόλια που είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, μπορεί να μην απέρριπταν το αποτέλεσμα, σίγουρα όμως δεν το εκθείαζαν. Το βέβαιο είναι πως πολλοί θα ένιωσαν μπερδεμένοι παρακολουθώντας το. Αν το αντιμετωπίσεις σαν ένα θριλεράκι της σειράς και δεν δώσεις την απαραίτητη προσοχή, όχι απλά δεν θα καταλάβεις τι γίνεται στο τέλος, αλλά θα έχεις χάσει το τόπι από νωρίς και δεν θα καταλάβεις τίποτα. Τελικά η εμμονή είναι μεγάλο πράγμα! Πόσες φορές δεν έχουμε κολλήσει με κάτι το οποίο είτε προσπαθούμε απεγνωσμένα να το εξηγήσουμε, είτε το υπεραναλύουμε και μάλιστα πολλές φορές χωρίς να υπάρχει λόγος; Κάπως έτσι την πάτησε κι εδώ ο Walter όταν η γυναίκα του βρήκε το βιβλίο που αναστάτωσε τη ζωή τους. Ή μήπως το βιβλίο τους βρήκε απλά γιατί έτσι έπρεπε να γίνει;

Η αλήθεια είναι πως ο συγγραφέας του αναφέρει στην πρώτη σελίδα πως αν στις πρώτες σελίδες αναγνωρίσετε στοιχεία του εαυτού σας, σταματήστε το διάβασμα. Ο Walter όμως το παράβλεψε κι έτσι, εντυπωσιασμένος αρχικά απ’ τις ομοιότητες του ήρωα του βιβλίου με τον εαυτό του, καταλήγει να πέσει θύμα μια παρανοϊκής δίνης που τον παρασέρνει όλο και πιο βαθιά μέσα της. Τίποτα δεν μοιάζει να είναι τυχαίο! Όλα φαίνονται σαν μια καλοστημένη παρτίδα σκάκι, όπου όπως σε όλα τα παιχνίδια με δύο παίχτες, μόνο ο ένας μπορεί να αναδειχτεί νικητής. Κι εδώ ο Walter έχει να παλέψει με τον εσωτερικό του κόσμο, κάτι που κάνει την παρτίδα ακόμα πιο δύσκολη. Αν κάτι σ’ αυτή την ταινία είναι εξαιρετικό, αυτό είναι η φωτογραφία. Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τον φαινομενικά πλασματικό κόσμο του Fingerling, η δουλειά που έχει γίνει δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια, αφού θα μοιάζουν πολύ φτωχά μπροστά στο αποτέλεσμα. Πραγματικά είναι άξιος συγχαρητηρίων όποιος έκανε τη δουλειά.

Παράλληλα όμως με υπέροχη φωτογραφία, έχουμε την μαεστρία του Schumacher. Αρχικά μας παρουσιάζει την ψυχολογική κατάσταση του κεντρικού ήρωα, για να προχωρήσει με αργό μεν, σταθερό δε ρυθμό σε ανατροπές κι αποκαλύψεις, δημιουργώντας μια κάποια ένταση κι αγωνία, παράλληλα όμως και κάποιο μπέρδεμα. Η ένταση φτάνει στο απόγειό της τη στιγμή της αποκάλυψης της αλήθειας, λύνοντας κάθε απορία στον θεατή. Όσο για τις σκηνές του ντετέκτιβ Fingerling, ο τρόπος που τις έχει χειριστεί είναι ο ιδανικότερος, καθώς οι περισσότερες είναι γυρισμένες σε ένα διαμέρισμα, κάτι που είναι από μόνο του κλειστοφοβικό, κυριαρχεί το ασπρόμαυρο, οπότε η όποια παρουσία αίματος στο πλάνο ξεχωρίζει όμορφα και γενικότερα έχει κάνει την ταινία να πάρει κάτι απ’ τον αέρα των αστυνομικών ταινιών του ’60.

Απίστευτοι όμως είναι και οι τίτλοι αρχής. Άψογοι και ικανοί να κερδίσουν το δέος του θεατή. Λειτουργικότατοι κι άμεσοι, καθώς μας βάζουν χωρίς περιστροφές στη σημασιολογική έννοια του αριθμού 23, προσπαθώντας να μας κάνουν να καταλάβουμε πόσο σατανικός είναι, είτε αυτό είναι σύμπτωση, είτε όχι. Ο Jim Carrey σε ένα one man show. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί μοιάζουν σα να μην υπάρχουν. Ή όσοι τελοσπάντων μπορείς να πεις ότι υπάρχουν είναι μάλλον για καλλωπιστικούς λόγους. Το τρελό βλέμμα του Carrey είναι διαπεραστικό και γενικότερα είναι απόλυτα πειστικός τόσο στο πέρασμα του ντετέκτιβ σε έναν απόμακρο κι εκστασιασμένο με το 23 μανιακό, όσο και στο πέρασμα του φιλήσυχου Walter σε έναν μανιακό όπου ξυπνάει μέσα του αστυνομικό δαιμόνιο και προσπαθεί να δώσει λύση στο μυστήριο.

Σίγουρα δεν είναι the best ever thriller. Όμως για το είδος του θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω ιδιαίτερα καλό κι εν μέρη πρωτότυπο μιας και δεν βασίστηκε σε συνηθισμένους σατανικούς οιωνούς. Ένας άψογα μανιακά παρανοϊκός Carrey που κλέβει την παράσταση κι ένας Schumacher που για μια ακόμα φορά αποδεικνύει ότι ξέρει καλά τι να κάνει με την κάμερα και πως να κρατήσει τον θεατή. Μπορεί να μην προκαλεί τρελή αγωνία και σε καμία περίπτωση φόβο, όμως το ανατρεπτικό φινάλε, όπου αν όχι κανενός, σχεδόν κανενός δεν πήγε το μυαλό του –πάω στοίχημα-, δίνει ρέστα αν και σε αφήνει με κάποιο ηθικό ερώτημα, όπως και τον πρωταγωνιστή. Ένας παρανοϊκός κόσμος που σε κάνει να τρελαίνεσαι κι εσύ σιγά-σιγά και ν’ αμφιβάλλεις για τους πάντες και για τα πάντα. Δείτε το! Πραγματικά αξίζει τον κόπο κι όταν η ταινία τελειώσει να θυμάστε το κλείσιμό της. “Οι αμαρτίες μας γυρίζουν σε ‘μας”!
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Νούμερο 23
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Joel Schumacher
Πρωταγωνιστές: Jim Carrey, Virginia Madsen, Danny Huston, Rhoma Mitra, Logan Lerman, Lynn Collins, Mark Pellegrino
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 95’

Επίσημο site:
http://www.newline.com/properties_the_number23.html