Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Laura μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, όμως τα παιδικά της χρόνια ήταν γεμάτα στοργή κι αγάπη. Παντρεμένη πλέον, αποφασίζει να επιστρέψει μετά από 30 χρόνια στο μέρος όπου μεγάλωσε.
Με τον άντρα της Carlos και τον υιοθετημένο της γιο Simon, μετατρέπουν το παλιό ορφανοτροφείο σ’ ένα ζεστό μέρος που θα φιλοξενήσει παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Όλα πηγαίνουν όπως τα είχαν σχεδιάσει μέχρι που η συμπεριφορά του Simon αλλάζει προς περίεργη κατεύθυνση, λόγω της παρέας που κάνει με τους φανταστικούς του φίλους που κατοικούν εκεί μαζί τους.

Προσωπική άποψη:
Πριν πω την άποψή μου θέλω να κάνω μια μικρή αναφορά. Αφού οι υπεύθυνοι προώθησης ορισμένων ταινιών προκειμένου να τ’ αρπάξουνε δεν κάνουν τις απαραίτητες διευκρινήσεις με μεγάλα γράμματα, καλό θα ήταν ο κινηματογραφόφιλος θεατής να είναι πιο προσεκτικός πριν δει μια ταινία. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να βάλει τον πήχη του εκεί που πρέπει και για ν’ αποφύγει την γκρίνια. Όπως το “Hostel” δεν είναι υπό τη σκηνοθεσία αλλά την παραγωγή του Tarantino, έτσι και το “El Orfanato” είναι παραγωγής κι όχι σκηνοθεσίας του Del Toro.

Έχετε δει φαντάζομαι την “Έκτη Αίσθηση”, τους “Άλλους”, το “Στοιχειωμένο Σπίτι” κλπ. Αν πάρουμε αυτό ως κύριο κριτήριό μας, ξεκινάμε να παρακολουθούμε την ταινία χωρίς να περιμένουμε κάτι το εντυπωσιακό. Εν μέρη δεν έχουμε άδικο! Η ταινία δεν μπορεί να θεωρηθεί πρωτότυπη ως προς τον κεντρικό της άξονα, έχει όμως την αυτονομία της. Δεν αντιγράφει σε τίποτα τις προαναφερόμενες ταινίες προσδίδοντας μ’ αυτό τον τρόπο ένα νέο στοιχείο έντασης κι αγωνίας.

Ο Juan Antonio Bayona από την καρέκλα του σκηνοθέτη εκπλήσσει ευχάριστα με τη σφικτή κι απότομη σκηνοθεσία του. Ωστόσο, έστω κι αν βρισκόταν στην καρέκλα του παραγωγού, πολύ εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς την επίδραση του Del Toro στη σκηνοθεσία του Bayona. Δεν είναι λίγα τα πλάνα ή οι γωνίες λήψεις που θα σας φανούν οικείες και κάτι θα σας θυμίσουν. Αυτό βέβαια δεν είναι κακό, το κάθε άλλο μάλιστα.

Η γενικότερη αισθητική της ταινίας είναι υπέροχη. Καταπληκτική φωτογραφία και καλλιτεχνική διεύθυνση. Κλειστά δωμάτια με σκοτεινές σκιές και ξύλινα πατώματα που καλούν τους απόκοσμους επισκέπτες. Ο θάνατος και παλιά καλά κρυμμένα μυστικά μοιάζουν να έχουν στεγαστεί άψογα σ’ ένα μέρος όπου ακόμα κι ο ίδιος ο θεός μοιάζει να μη μπορεί να το δει και να το προστατέψει. Όλο αυτό το κλειστοφοβικό κλίμα, την ένταση και την αγωνία κορυφώνει και η μουσική επένδυση, που μπορεί να μην σοκάρει με την πρωτοτυπία της, σίγουρα όμως είναι λειτουργική.

Κι αν κάτι είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι πως μπορούν να γίνουν τα αθώα πρόσωπα των παιδιών πηγή φόβου κι ανατριχίλας. Ειδικά τα νεκρά παιδιά που βρίσκονται στο μετέωρο παρελθόντος και παρόντος. Ακόμα και πίσω απ’ το φαινομενικά αδιάφορο πρόσωπο του μικρού Simon, πίσω απ’ αυτά τα μάτια που αναβλύζουν αθωότητα, βρίσκεται ένα σκοτεινό μυστικό που ψάχνει διέξοδο.

Κι ακόμα κι αν ο κάθε χαρακτήρας από μόνος του φαντάζει στα μάτια μας ολοκληρωμένος κι απόλυτα ταιριαστός με το σύνολο, αυτή που δίνει ρεσιτάλ είναι η Belen Rueda. Μεστή και γεμάτη πάθος ερμηνεία, καταφέρνει να μας πείσει μέχρι το κόκαλο ως η απελπισμένη μητέρα που ψάχνει απαντήσεις κι είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα προκειμένου να προστατέψει το παιδί της.

Βέβαια, για να μην λέμε μόνο τα θετικά, κάτι που εμένα, σε προσωπικό βαθμό με ξένισε, ήταν το φινάλε. Μέχρι ενός σημείου ήταν σκληρό κι ασυνήθιστο. Όσο κι αν πιστεύω στην θεωρεία της ταινίας “μην περιμένεις να δεις για να πιστέψεις, πίστεψε και θα δεις” κι όσο κι αν με ιντριγκάρει ο κόσμος της παραψυχολογίας, θεωρώ ότι πρέπει να βρεθεί εκείνος ο σκηνοθέτης που θα ακροβατήσει μεταξύ υπαρκτού και φανταστικού, χωρίς όμως να πέσει στη λακκούβα του γλυκανάλατου.

Ατμόσφαιρα μυστηρίου και σίγουρα ένα μη προβλέψιμο σενάριο. Αυτά ίσως είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία προκειμένου με τα σημερινά δεδομένα να μπορέσουμε να χαρακτηρίσουμε μια ταινία του είδους καλή. Σωστό επιχείρημα και σίγουρα η συγκεκριμένη είναι κάτι παραπάνω από καλή, αν και κατά την προσωπική μου εκτίμηση θα μπορούσε να είχε αγγίξει το τέλειο. Παρ’ όλα ταύτα αποτελεί ένα διαμάντι του ισπανικού κινηματογράφου που αξίζει να το δείτε.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Ορφανοτροφείο
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Juan Antonio Bayona
Πρωταγωνιστές: Belen Rueda, Fernando Cayo, Roger Princep, Mabel Rivera, Montserrat Carulla
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 110’

Επίσημο site:
http://theorphanagemovie.com/