FOOTLOOSE (1984) - Movie review

Συνοπτική περίληψη του έργου:

Μετά τον χωρισμό των γονιών του, ο Ren μετακομίζει από το Σικάγο σε μία κωμόπολη, όπου οι θρησκευόμενοι κάτοικοι θεωρούν το rock & roll και το χορό έργα του σατανά.

Η σύγκρουση με το κατεστημένο δεν θ’ αργήσει να έρθει, καθώς ο Ren, αρνούμενος να υποτακτεί στο σύστημα που τον περιβάλει θα προσπαθήσει να ξεσηκώσει τους νέους της πόλης ώστε ν’ αντιταχθούν σ’ όσα τους επιβάλλουν.

Προσωπική άποψη:

Η ηλικία αυτής ταινίας είναι σχεδόν όσο κι η δικιά μου. Σαφώς και δεν την είχα δει όταν κυκλοφόρησε. Και πάλι όμως ήμουν αρκετά μικρή όταν την πρωτοείδα. Αλλά ακόμα και μετά από τόσα χρόνια μου άφησε το ίδιο όμορφο και ξεσηκωτικό συναίσθημα όταν τελείωσε. Φαίνεται πως ο άντρας μου κι ο κουμπάρος μας νοστάλγησαν την εποχή όπου οι μουσικές ταινίες ήταν στα forte τους. Την εποχή όπου τα “Flashdance” και “Fame” έκαναν πάταγο και ξεσήκωναν με τη μουσική τους διάθεση και το ρυθμό τους το κοινό. Ανάμεσα σ’ αυτές ήταν και το “Footloose”.

Μια ταινία που συνδυάζει τη μουσική, το χορό κι ένα κοινωνικό φαινόμενο που απασχόλησε αρκετές αμερικάνικες πολιτείες τη δεκαετία του ’80. Ήταν μια εποχή όπου το rock & roll και η τάση των νέων προς την ατασθαλία προβλημάτιζε τις υποτιθέμενα πουριτανικές οικογένειες των ΗΠΑ. Φόβος τους πλημμύριζε καθώς πίστευαν πως η μόδα και η τάσεις της εποχής τους έσπρωχναν στο σεξ, στα ναρκωτικά και γενικότερα στις ανώριμες πράξεις.

Κατά συνέπεια, αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλα αυτά τα οποία παρουσιάζονται στην ταινία δεν είναι ατοπήματα της φαντασίας του σεναριογράφου, αλλά απεικόνιση μιας πραγματικότητας που όσο κι αν φαντάζει μακρινή, υπήρξε πιο κοντινή απ’ όσο φανταζόμαστε. Και μπορεί να φαντάζει παράλογη, αλλά η κοινωνία έτσι λειτουργούσε. Και μέσα σ’ αυτό το ας το πούμε φασιστικό καθεστώς ένας νεαρός ήρθε για να ξυπνήσει τα κοιμισμένα πνεύματα. Να φέρει την αναστάτωση και να προσπαθήσει να περάσει στον κόσμο, ότι όσο κι αν προσπαθούν να κρατήσουν τη ζωή στάσιμη μέσα σ’ ένα πλαίσιο προστασίας, αυτή θα συνεχίσει να προχωράει. Κι όσο προσπαθείς ν’ αποφύγεις κάτι, τόσο αυτό έρχεται κοντά σου.

Όπου υπάρχουν χορευτικές σκηνές κόβουν την ανάσα. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου ο εξαγριωμένος Ren, σ’ ένα ξέσπασμα χορεύει μόνος του σ’ έναν ξέφρενο ρυθμό σε μια εγκαταλειμμένη αποθήκη. Απολαυστικές είναι επίσης η έναρξη και η λήξη της ταινίας, αν και σε πιο pop ρυθμούς, προσδίδοντας μια πιο χαρούμενη νότα. Και μέσω αυτών των ταινιών αγάπησα και τον χορό που τόσο πολύ με στιγμάτισε για όλη μου τη ζωή. Έκπληκτη όμως είναι κι η μουσική καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Απ’ αυτές τις ταινίες έμαθα κι αγάπησα αυτό το είδος μουσικής, που αν και δεν είναι της εποχής μου, είναι διαχρονικό κι έχω τη βεβαιότητα πως θα περάσει σε πολλές γενιές ακόμα. Πρώτη φορά ας πούμε άκουσα σ’ αυτή την ταινία το “Holding Out For A Hero” της θεάς Bonnie Tyler το οποίο κι ερωτεύτηκα κι εξακολουθώ να είμαι ερωτευμένη μέχρι σήμερα.

Η σκηνοθεσία ιδιαίτερη, δεν θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ανήκει σε άλλες εποχές! Με δυναμική και ταυτόχρονα ευαισθησία, απλότητα κι όλη την αθωότητα που διέκρινε το κλίμα εκείνης της κατά τ’ άλλα ατίθασης εποχής. Μέσα στη θαμπάδα των πλάνων μπορείς να διακρίνεις και την παραμικρή λεπτομέρεια που αν και μπορεί να φαντάζει ανούσια είναι κατά βάθος σημαντική.

Ο Kevin Bacon αμούστακος ακόμα σε κάνει να εκπλήσσεσαι ευχάριστα, αφού στα επόμενα χρόνια της καριέρας του έχουμε να τον θυμόμαστε μόνο μέσα από ρόλους κακών κι έχει χαραχτεί στο μυαλό μας έτσι. Είναι όμορφο να τον βλέπεις με όλη την αθωότητα και το πάθος εκείνης της ηλικίας σε κάτι τόσο διαφορετικό. Συγκινητικός ο John Lithgow στο ρόλο ενός ιερέα, που από ένα άσχημο χτύπημα της μοίρας αναστατώθηκε όλη του η ζωή κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή μιας ολόκληρης κοινότητας. Ο ρόλος του όμως έχει ενδιαφέρον, αφού κάτω απ’ το φαινομενικά σκληρό του πρόσωπο κρύβει μια βαθιά ευαίσθητη ψυχή έτοιμη να υποχωρήσει στο πρώτο ισχυρό ταρακούνημα.

Οι παλαιότεροι ας την ξαναδούν για να θυμηθούν όμορφες, ζωντανές στιγμές από τα νιάτα τους. Οι νεότεροι πάλι, αν δεν την έχουν δει, θα πρέπει να το κάνουν γιατί θα μπορούσε κανείς να πει πως πρόκειται για μια κλασσική ταινία του είδους, όπου θα ‘ταν κρίμα κι άδικο να μην απολαύσουν. Απολαύστε την λοιπόν και λικνισθείτε στους ρυθμούς της.

Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Footloose
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Herbert Ross
Πρωταγωνιστές: Kevin Bacon, Lori Singer, John Lithgow, Dianne Wiest, Chris Penn
Παραγωγή: 1984
Διάρκεια: 107’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.footloosethemusical.co.uk/
http://imdb.com/title/tt0087277/
http://youtube.com/watch?v=nwBbMXYDsXw

Read More

"Έφυγε" ο Heath Ledger

O Heathcliff Andrew Ledger γεννήθηκε στις 04 Απριλίου του 1979 στο Perth της Δυτικής Αυστραλίας. Στα 16 του εγκατέλειψε το σχολείο για ν’ ακολουθήσει κινηματογραφική καριέρα μαζί με τη φιλενάδα του Jenna Sorrell.

Από το 1992 έλαβε μέρος σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές μέχρι το 1997 όπου ήρθε ο πρώτος του κινηματογραφικός ρόλος. Από τότε η καριέρα του ήταν όλο και πιο ανοδική, με πληθώρα υποψηφιοτήτων στις μεγαλύτερες βραβεύσεις ταινιών παγκοσμίως.

Από το 2002 μέχρι το 2004 διατηρούσε δεσμό με τη Naomi Watts με την οποία γνωρίστηκαν στα γυρίσματα του Ned Kelly. Όπως φαίνεται το είχε παράδοση και το 2005, στα γυρίσματα του Brokeback Mountain γνωρίστηκε κι ερωτεύτηκε με την κινηματογραφική του τότε σύζυγο, Michelle Williams. Αρραβωνιάστηκαν και στις 28 Οκτωβρίου 2005 απέκτησαν μια κόρη, τη Matilda Rose και μόλις πέρσι, λόγω των υπερβολικά φορτωμένων ωραρίων τους ανακοίνωσαν τον χωρισμό τους.

Στις 22 Ιανουαρίου 2008, ο Ledger βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του από τη σπιτονοικοκυρά του και μια θεραπεύτρια μασάζ με την οποία είχε ραντεβού. Οι αστυνομικοί κατά την έρευνά τους στο χώρο βρήκαν στο κομοδίνο του ένα κουτί με υπνωτικά χάπια τα οποία ωστόσο συνόδευε ιατρική συνταγή με την αιτιολογία της κατάθλιψης. Κατά τα λεγόμενά τους δεν υπάρχουν φανερά τουλάχιστον σημάδια αυτοκτονίας.

Τώρα το τι ακριβώς έγινε μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Τα επίσημα αποτελέσματα της νεκροψίας θ’ ανακοινωθούν σήμερα έπειτα από τη χθεσινή ιατροδικαστική έρευνα. Αλλά ότι και να ειπωθεί θα είναι απλά μαλακίες όπως είπε κι ο φίλος d1af από το blog του οποίου και πληροφορήθηκα το δυσάρεστο περιστατικό. Η ουσία είναι ότι χάθηκε ένας νέος και πολύ ταλαντούχος ηθοποιός (ειδικά η ερμηνεία του στο “Brokeback Mountain” ήταν συγκλονιστική). Κι είναι πραγματικά κρίμα! Ο ρόλος του εθισμένου στην ηρωίνη ποιητή στην ταινία “Candy” μοιάζει τώρα ειρωνικά προφητικός.

Ήταν πάντα πολύ προσεκτικός κι επιλεκτικός στις κινηματογραφικές επιλογές. Είχε ξεκινήσει γυρίσματα για τις ταινίες “Tree Of Life” και “The Imaginarium Of Doctor Parnassus” τα οποία όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Η τελευταία του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη θα γίνει σε λίγο καιρό με την πρεμιέρα του “The Dark Knight” sequel του “Batman Begins” στο ρόλο του Joker. Αυτός όμως δεν θα είναι εκεί. Ο θεός ας αναπαύσει την ψυχή του κι ας του ευχηθούμε καλό ταξίδι.

Φιλμογραφία:
1997: Paws / Blackrock
1999: 10 Things I Hate About You / Two Hands
2000: The Patriot
2001: Monster’s Ball / A Knight’s Tale
2002: The Four Feathers
2003: The Order / Ned Kelly
2005: Casanova / Brokeback Mountain / The Brothers Grimm / Lords Of Dogtown
2006: Candy
2007: I’m Not There
2008: The Dark Knight

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε:
http://en.wikipedia.org/wiki/Heath_Ledger

Read More

ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ 3 / FINAL DESTINATION 3 - Movie review

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Wendy γιορτάζει μαζί με κάποιους φίλους της την αποφοίτησή τους σ’ ένα λούνα πάρκ. Αφού έχουν επιβιβαστεί στο τρενάκι και λίγο πριν αυτό ξεκινήσει βλέπει ένα όραμα στο οποίο το τρενάκι εκτροχιάζεται κι όσοι είναι μέσα σ’ αυτό πεθαίνουν.
Η ίδια και κάποιοι φίλοι της κατεβαίνουν απ’ το τρενάκι, ενώ αυτό τελικά εκτροχιάζεται παρασέρνοντας στον θάνατο όσους ήταν πάνω.
Όσοι τη γλίτωσαν πρέπει να ξεγελάσουν για ακόμα μια φορά το θάνατο καθώς αυτός φαίνεται ότι δεν έχει σκοπό να τους αφήσει έτσι εύκολα.

Προσωπική άποψη:
Τα splatter εδώ και κάποια χρόνια είναι κατά κόρον στη μόδα. Νεαροί πρωταγωνιστές ξεπαστρεύονται επί της οθόνης όλο και με πιο βίαιους τρόπους. Το αποτέλεσμα βέβαια δεν είναι πάντα το αναμενόμενο. Η σειρά ταινιών τρόμου “Final Destination” είναι μία απ’ αυτές που ακολουθούν αυτή τη γραμμή. Η τρίτη ταινία έρχεται ακόμα πιο βίαιη, ακόμα πιο αιματηρή.

Το “Final Destination” είχε κάτι φρέσκο και πρωτότυπο. Όταν το είχε δει αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη. Το δεύτερος μέρος ήρθε για να σβήσει την ικανοποίηση του πρώτου και να μ’ απογοητεύσει. Το τρίτο μέρος πάλι ήρθε να μου δώσει κάτι από την ικανοποίηση του πρώτου. Η εισαγωγή της ταινίας που αφορά το δυστύχημα στο τρενάκι είναι πραγματικά εντυπωσιακή και σου κόβει την ανάσα. Μακράν ότι πιο τρομακτικό έχουμε δει σε σύγκριση με τα προηγούμενα. Ούτε τα ποπ-κορν που έτρωγα εκείνη την ώρα δε μπορούσα να κατεβάσω.

Σεναριακά όταν έχεις δει τα δύο προηγούμενα ξέρεις πάνω-κάτω τι να περιμένεις. Έτσι δεν είναι εύκολο το να εντυπωσιαστείς, σίγουρα όμως δεν μένεις αδιάφορος. Αυτή τη φορά για να δοθεί περισσότερη βάση στα γεγονότα που οδηγούν στο θάνατο όσων γλίτωσαν, γίνονται φωτογραφικές αναφορές σε κάποια τραγικά εθνικά γεγονότα, τα οποία βλέποντάς τα, πολλοί σίγουρα θα νιώσουν ένα ρίγος.

Το συναίσθημα που σου προκαλεί η ταινία είναι ένα συνεχές άγχος. Αν και λίγο πολύ ξέρεις την εξέλιξη δεν παύεις ν’ αναρωτιέσαι για το τι θα γίνει. Για το αν ο επόμενος στη σειρά θα καταφέρει να την σκαπουλάρει. Προσωπικά πιστεύω πως αν είναι γραφτό σου να πας από κάτι, ακόμα κι αν τη γλιτώσεις μία, πέντε, δέκα, κάποια στιγμή η τύχη σου θα στερέψει. Η κεντρική ιδέα βασίζεται στον φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο. Ποιος άλλωστε δεν τον φοβάται; Πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι αυτός θα έρθει επώδυνος και τρομακτικός.

Παρά την όποια προβλεψιμότητα η αγωνία διατηρείται σταθερά σε υψηλά επίπεδα. Οι θάνατοι είναι πιο εμπνευσμένοι ή αν θέλετε πιο αιματοβαμμένοι από όλες τις προηγούμενες φορές και πραγματικά σε κάνουν ν’ ανατριχιάζεις. Σίγουρα μια ευχάριστη σε πλαίσια εισαγωγικών έκπληξη για του fans του είδους. Επίσης ιδιαίτερα εμπνευσμένη είναι η τελική σκηνή. Ότι καλύτερο για να κλείσει η ταινία αν και μου την έσπασε λίγο το ότι τελικά με άφησε στην άγνοια αφού δεν ήταν σαφές το τι ακριβώς ακολούθησε. Πολύ έξυπνο παιχνίδι του ότι άμα σου είναι γραφτό να σου συμβεί κάτι θα συμβεί κι ότι ό,τι και να κάνεις δε μπορείς να τ’ αποφύγεις.

Όσο για το νεαρό cast, σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά λόγω του ότι δεν είχα μεγάλες αξιώσεις δεν απογοητεύτηκα. Η ιστορία μου έχει μάθει ότι όταν μιλάμε για τέτοιες ταινίες πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι έτσι ώστε να μην γκρινιάζουμε. Πόσο μάλλον όταν έχουμε σκάσει 7-8 ευρώ για να δούμε μια ταινία στο σινεμά.

Συνεχίζοντας στο ίδιο πνεύμα με τις δύο προηγούμενες ταινίες, σίγουρα είναι πολύ καλύτερο απ’ ότι θα περίμενε κανείς, πόσο μάλλον όταν συνηθίζεται τα sequel να είναι επιεικώς άθλια. Συγκρίνοντάς το με τα δύο προηγούμενα θα έλεγα ότι είναι μακράν καλύτερο από το 2 και σχεδόν ισάξιο με το 1, καθώς σε άλλα σημεία υπερτερεί ενώ σε άλλα όχι. Αν σας αρέσουν τα splatter movies και δεν έχετε αξιώσεις ότι θα δείτε κάτι αντίστοιχο της “Λάμψης” το προτείνω ανεπιφύλακτα για μια κινηματογραφική βραδιά με φίλους.

Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Βλέπω Το Θάνατό Σου 3
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: James Wong
Πρωταγωνιστής: Ryan Merriman, Mary Elizabeth Winstead, Texas Battle, Gina Holden, Dunstin Milligan
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 93’

Επίσημο site:
http://www.fd3movie.com/

Read More

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑ / EL LABERINTO DEL FAUNO - Movie review

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Ofelia μαζί με την έγκυο μητέρα της μετακομίζει με το τέλος του εμφυλίου στην επαρχία της Ισπανίας για να συναντήσουν τον πατριό της, έναν αιμοσταγή αξιωματικό του καθεστωτικού στρατού.
Ενώ ο Capitan Vidal μάχεται ενάντια της ομάδας των επαναστατών, η Ofelia προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματα που φέρει εξαιτίας του πολέμου.
Διέξοδο βρίσκει σ’ έναν ξεχασμένο λαβύρινθο. Εκεί θα συναντήσει τον Πάνα που θα την πληροφορήσει ότι είναι η κόρη του βασιλιά του Κάτω Κόσμου. Για να μπορέσει να γυρίσει στο βασίλειό της όμως θα πρέπει να περάσει 3 δοκιμασίες για ν’ αποδείξει πως δεν έχει χάσει τις δυνάμεις τις αθάνατης φύσης της.

Προσωπική άποψη:
Την ταινία δεν έτυχε να τη δω νωρίτερα λόγω της εμπάθειάς μου για τον Del Toro. Όχι ότι έχουμε να χωρίσουμε τίποτα χωράφια, αλλά έχει κάτι το οποίο μ’ εκνευρίζει. Τελικά κι έπειτα από πολλές καλές κριτικές αποφάσισα να τη δω σε DVD. Το συναίσθημά μου; Θλίψη! Θλίψη που έχασα την ευκαιρία ν’ απολαύσω αυτό το μεγαλειώδες έργο στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Αν κάτι με συνεπήρε από το πρώτο λεπτό ήταν η μαγευτική φωτογραφία. Τα σκηνικά ήταν τέτοια που θα τολμούσα να πω πως άλλα με την άγρια κι άλλα με την απόκοσμη ομορφιά τους σε συγκινούσαν. Μαγευτική επίσης κι η αναπαράσταση της εποχής, όχι μόνο ως προς τα σκηνικά, αλλά και τα κοστούμια. Η χρήση των χρωμάτων καταλυτική σ’ έκανε κάθε στιγμή να αισθάνεσαι το κάθε τι σε όλη του την έκταση. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και τα ειδικά εφέ. Η χρήση τους φειδωλή αλλά ταυτόχρονα λειτουργική. Χωρίς υπερβολές κι ακρότητες κάνουν όλα αυτά τα μυστηριώδη πλάσματα που κάνουν την εμφάνισή τους το ένα μετά το άλλο στην οθόνη να μοιάζουν τόσο αληθοφανή που νομίζεις πως θα ξεπηδήσουν από την οθόνη και θα βρεθούν δίπλα σου.

Ταξιδιάρικη και μαγευτική όμως είναι και η μουσική. Εκεί που χρειάζεται υποτονική κι εκεί που χρειάζεται δυναμική και τρομακτική. Ανατριχιαστική είναι η μελωδία του νανουρίσματος. Δεν ξέρω αν οφείλεται στη συναισθηματική φόρτιση των στιγμών όπου ακούγεται, είναι όμως εκπληκτική. Το εκπληκτικό σ’ αυτή την ταινία είναι ο τρόπος με τον οποίο μπλέκεται η αθωότητα ενός παραμυθιού με την φρικτή κόλαση της πραγματικότητας. Έτσι ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένας κόσμος τόσο απόκοσμος και τρομακτικός, όσο κανένα παραμύθι μέχρι σήμερα δεν μας είχε κάνει να φανταστούμε.

Ένα μικρό κορίτσι που λόγω της φρίκης και της βιαιότητας που προκαλεί η ανθρώπινη κόλαση ψάχνει διέξοδο στον παράδεισο μέσω της πίστης της στα παραμύθια. Λένε ότι αν πιστεύεις στα όνειρα και στα παραμύθια τότε αυτά γίνονται πραγματικότητα. Κι αυτή η ταινία σε κάνει να το πιστεύεις. Η δυναμική ισορροπία που διατηρείται ανάμεσα στο υπαρκτό και το φανταστικό είναι τέτοια, όπου τα σημεία σύνδεσής τους όσο πλησιάζουμε στην κορύφωση έρχονται σχεδόν να ταυτοποιηθούν. Ο συναισθηματικός φόρτος χτυπάει κόκκινο κι όσο αντιλαμβάνεσαι ότι το τέλος πλησιάζει, τόσο εύχεσαι να μην έρθει.

Τελικά το Μεξικό βγάζει μεγάλους κι εμπνευσμένους σκηνοθέτες. Μετά απ’ τον Alfonso Cuaron και τον Alejandro Gonzalez, ήρθε κι ο Del Toro να προστεθεί στη λίστα μου. Η ατμόσφαιρα της ταινίας ξεχειλίζει από αντιθέσεις. Όλη η ματαιότητα της βίαιης ανθρώπινης φύσης καλά κρυμμένη σε κάθε γωνιά του λαβύρινθου συντροφιά με αρχέγονες παραδόσεις και ξεχασμένες θρησκείες. Ένα αλληγορικό παραμύθι που παίζει έξυπνα με τις έννοιες της ελευθερίας και του ονείρου σε μια ταραγμένη από τον πόλεμο Ισπανία. Θα μπορούσα να πω ότι κατά μία έννοια αυτός ο συνδυασμός σκληράδας και παιδικότητας μου θύμισε κάτι από τις παραμυθένιες ιστορίες του Tim Burton. Οι βίαιες σκηνές είναι βέβαια αρκετές και σε πολλές απ’ αυτές σίγουρα θα σας σηκωθεί η τρίχα. Χαρακτηριστικές η σκηνή στο μεγαλεπήβολο γεύμα του δαίμονα των παθών που σου δίνει την αίσθηση ότι αν έρθει λίγο ακόμα πιο κοντά θα μπορέσει να σε φτάσει, όπως κι οι σκηνές στις οποίες ο Capitan, γνωρίζοντας πως είναι άδικος, μέσω της βίας αποδεικνύει τη δύναμη της θέσης του.

Η δυναμική όμως της ταινίας οφείλεται και στις γεμάτες πάθος και γοητεία ερμηνείες. Η μικρή Ivana Baquero φαντάζει ιδανική στο ρόλο του μικρού κοριτσιού που ζει ανάμεσα στο παραμύθι και την φρίκη. Το βλέμμα της έχει μια παιδική αθωότητα και ταυτόχρονα την ενήλικη σιγουριά. Αισθάνεται κάθε τι σε βάθος και κάθε ματιά της το εξωτερικεύει. Απαρατήρητη όμως δεν περνάει κι η παρουσία του Sergi Lopez στο ρόλο του Capitan. Είχα πολύ καιρό να δω έναν τόσο αντιπαθητικό κακό στο σινεμά. Η σκληρότητά του σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις και να ξεχειλίζει μέσα σου η οργή. Μια ερμηνεία γεμάτη υπερβολή κι αλήθεια.

Είναι πράγματι σπάνιο ο πόνος να μπορεί να σου προκαλέσει χαρά. Ίσως γιατί είναι στιγμιαίος και μετά απ’ αυτόν ακολουθεί η λύτρωση. Η πραγματική λύτρωση! Μία απ’ τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε. Τόσο διαφορετική, τόσο ονειρική, τόσο μαγευτική. Μπείτε (αν δεν το έχετε ήδη κάνει) κι εσείς στο λαβύρινθο του Πάνα, απολαύστε το ταξίδι και γευτείτε κάθε τι που έχει να σας δώσει.

Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Λαβύρινθος Του Πάνα
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Guillermo del Toro
Πρωταγωνιστές: Ivana Baquero, Doug Jones, Sergi Lopez, Ariadna Gil, Maribel Verdu, Alex Angulo
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 112’

Επίσημο site:
http://www.panslabyrinth.com/

Read More

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΤΕΠΦΟΡΝΤ / THE STEPFORD WIVES - Movie review

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Joanna Eberhard είναι πρόεδρος ενός μεγάλου τηλεοπτικού δικτύου. Ύστερα από την απόλυσή της λόγω ενός ατυχήματος και μετά από έναν ισχυρό νευρικό κλονισμό θα βρεθεί με τον άντρα και τα παιδιά της στο Stepford.Το Stepford είναι μια πόλη που φαινομενικά έχει μείνει πίσω μερικές δεκαετίες όσον αφορά τα ήθη και τα έθιμα των κατοίκων. Σύντομα όμως θ’ ανακαλύψει ότι πίσω απ’ την τέλεια βιτρίνα κρύβεται ένα αρρωστημένο μυστικό.
Όλες οι γυναίκες του Stepford είναι μηχανικές κούκλες ρυθμισμένες ν’ ακολουθούν υπάκουα όποια εντολή έχουν από τους συζύγους τους.

Προσωπική άποψη:
Η έκφραση “δεν έχω λόγια” μάλλον έχει βγει για περιπτώσεις σαν κι αυτή. Πραγματικά δεν έχω λόγια για να περιγράψω πόσο τραγικό ήταν αυτό που παρακολούθησα. Remake της ταινίας του 1975, “Οι Γυναίκες Του Στέπφορντ” ξαναήρθαν στις κινηματογραφικές οθόνες για να δώσουν μια χιουμοριστική νότα σε μια θεματολογία που όταν πρωτοπαρουσιάστηκε προκάλεσε τρόμο. Το remake αυτό ήρθε για να συνθλίψει το φεμινιστικό περιεχόμενο του πρώτου για να επικεντρωθεί στη νέα, σύγχρονη, δυναμική μορφή της γυναίκας που απειλεί τον ανδρικό εγωισμό. Αυτόνομη πλέον δίνει λιγότερη σημασία απ’ όση θα έπρεπε στη συναισθηματική κάλυψη. Βέβαια το έργο προσπαθεί αν μην αναλωθεί στις σχέσεις των δύο φίλων, αλλά να πάρει και κοινωνικές προεκτάσεις. Όπως είπα βέβαια, προσπαθεί!

Μ’ έχει κουράσει η προώθηση του Αμερικάνικου ονείρου και το μόνο καλό της ταινίας είναι ότι με την προσπάθεια της χιουμοριστικής του διάθεσης το συνθλίβει αφού φανερώνει ότι τίποτα δε μπορεί να είναι ιδανικό εκτός αν είναι στημένο. Ξυπνήστε! Το τέλειο καλώς ή κακώς δεν υπάρχει! Κι εδώ το μόνο έξυπνο είναι ότι χλευάζεται ποικιλοτρόπως. Αλλά τι να το κάνεις; Αν είναι να υπάρχει ένα μόνο καλό σε μια ολόκληρη ταινία, κλαφ’ τα Χαράλαμπε.

Και να μην σχολιάσω το ανεκδιήγητο φινάλε! Επιπόλαιο κι αντί να οδηγήσει σε αιχμηρή κοινωνική κριτική προσπαθώντας να φτάσει την ταινία σ’ ένα απόγειο που τελικά δεν ήρθε ποτέ, επιλέγει να οδηγηθεί σε αχρείαστες εξηγήσεις. Προσωπικά ένιωσα να υποβιβάζεται ο δείκτης νοημοσύνης μου αφού το τρίο Στούτζες άρχισε να δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που δε μου γεννήθηκαν κατά την διάρκεια της προβολής.

Η Nicole Kidman σ’ έναν, όχι τόσο κωμικό, όσο νευρωτικό θα έλεγα ρόλο. Όχι ότι ερμηνευτικά γενικότερα δεν μου αρέσει, αλλά δεν ξέρω γιατί, μου βγάζει κάτι κρυόκωλο ώρες-ώρες. Το ίδιο ακριβώς έκανε κι εδώ. Ορισμένες θανατηφόρες ατάκες του σεναρίου είναι αυτές που τη σώζουν κατ’ εμέ. Ο Broderick… Χριστέ μου! Πότε θα το πάρει αποφάσισε ν’ αφήσει το ύφος του καλοκάγαθου μαλάκα στην άκρη και να δείξει κάτι διαφορετικό; Είναι τόσο άχρωμος και μονόχνοτος που το μόνο που με κάνει να αισθάνομαι βλέποντάς τον είναι ότι πιάνει χώρο στην οθόνη όπως ένα ενοχλητικό ζωύφιο. Ο McGregor απ’ την άλλη, όντας ο ομοφυλόφιλος της παρέας, μου θυμίζει τον Σπηλιωτόπουλο με αποτυχημένο περουκίνι με ξανθές ανταύγες. Δηλαδή έλεος! Άχρωμος ο Broderick, άνευρος αυτός, άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη. Οι υποκριτικές του ικανότητες είναι τόσες, όσες και του σκύλου μου έτσι και τον βγάλω στο πανί.

Αμ αυτός ο Matthew Broderick; 20 χρόνια τώρα τον θυμάμαι με το ίδιο βλακώδες ύφος να προσπαθεί να γίνει πρωταγωνιστής. Ας του δώσει επιτέλους κάποιος ελεήμον έναν πρωταγωνιστικό ρόλο μπας και γλιτώσουν οι οφθαλμοί μας από αντίστοιχα μαρτύρια στο μέλλον. Ευτυχώς που υπάρχει κι η Bette Midler, όπου απλά είναι... η Bette Midler κι είναι απολαυστική κι η Faith Hill, όπου με τον αποστειρωμένο, χαζοχαρούμενο και ταυτόχρονα απροσάρμοστο ρόλο της προσδίδει άλλη νότα.

Μια αρκετά έξυπνη ιδέα που θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί. Δεν έγινε κάτι τέτοιο όμως σε καμία περίπτωση. Σχεδόν ανεκδιήγητο cast, ανούσιες φλυαρίες, άσχετες ανατροπές. Με λίγα λόγια μια παγερά αδιάφορη ταινία που αν δεν έχετε ήδη κάνει το λάθος να τη δείτε, μην το κάνετε. Εκτός αν έχετε βίτσια και θέλετε να κάνετε τα νεύρα σας κρόσσια.

Βαθμολογία 2,5/10
 
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Γυναίκες Του Στέπφορντ
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Frank Oz
Πρωταγωνιστές: Nicole Kidman, Matthew Broderick, Christopher Walken, Faith Hill, Bette Midler
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 93’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0327162/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Stepford_Wives

Read More

GOTHIKA - Movie review

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Miranda Gray εργάζεται σε ψυχιατρικές φυλακές γυναικών. Συνεπής, μετρημένη κι έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη μόνο στη δύναμη της λογικής προσπαθεί να βοηθήσει τις ασθενείς της.
Όλα αυτά όμως θ’ ανατραπούν όταν μια μέρα θα ξυπνήσει έγκλειστη σ’ ένα κελί της ίδιας ψυχιατρικής φυλακής, κατηγορούμενη για τη στυγερή δολοφονία του συζύγου της.
Εκείνη όμως δεν έχει την παραμικρή ανάμνηση των πράξεών της και πρέπει να προσπαθήσει να καταλάβει τι έχει συμβεί, ποιος είναι ο πραγματικός δολοφόνος κι όλα αυτά με τη βοήθεια από το φάντασμα μιας νεαρής κοπέλας.

Προσωπική άποψη: 
Μετά την “Έκτη Αίσθηση” ήρθε η συντέλεια. Πληθώρα ταινιών όπου οι πρωταγωνιστές βλέπουν, συνομιλούν ή έχουν οποιαδήποτε άλλη επαφή με νεκρούς άρχισαν η μία μετά την άλλη να κατακλύζουν τις οθόνες μας. Το αποτέλεσμα όμως δεν είναι πάντα το ίδιο εντυπωσιακό, ούτε το ίδιο εμφάνταστο όπως στην πρώτη. Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα δει σινεμά. Τα πολλά υποσχόμενα trailer μου προκαλούν κρίση πανικού, αφού τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Και χαίρομαι που τελικά το σκέφτηκα έτσι.

Λοιπόν, για να μην παρεξηγηθώ, η ταινία δεν είναι για το καλάθι των αχρήστων. Αυτό όμως δεν την κατατάσσει ανάμεσα στις υπόλοιπες σε τέτοια θέση ώστε να μπορεί να ξεχωρίσει. Κι είναι πραγματικά κρίμα γιατί ενώ ξεκινάει με πολύ καλές προδιαγραφές καταλήγει να γίνει μπαρούφα. Σκοτεινές γκριζόχρωμες αποχρώσεις, μινιμαλιστικό περιβάλλον μιας φυλακής ψυχασθενών τροφίμων, δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα και το κλίμα μυστηρίου αρχίζει να εξαπλώνεται. Κι αρχίζουμε ν’ αναρωτιόμαστε. Η Gray είναι μια τρελή που σκοτώσε τον άντρα της και τώρα δεν θυμάται τίποτα ή κάποιος της την έχει στήσει; Κι εκεί που αρχίζουμε να τείνουμε προς το ένα, ξαφνικά αρχίζουμε να τείνουμε προς το άλλο (έστω κι αν μέσα μας ξέρουμε εξαρχής ότι είναι αθώα).

Αρκετά είναι τα ερωτήματα τα οποία δημιουργούνται και μένουν αναπάντητα μέχρι και λίγο πριν το τέλος. Και καλύτερα να έμεναν αναπάντητα! Γιατί αυτό; Για τον απλούστατο λόγο ότι όταν έρχεται η ώρα να δοθούν οι απαραίτητες απαντήσεις, γινόμαστε μάρτυρες μιας σειράς από μπουρδολογίες. Οι λύσεις αυτές είναι απλά εύκολες και κοινότυπες! Η έννοια του κλισέ σε όλο της το μεγαλείο. Στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία λειτουργεί ως ένα αρκετά καλοδουλεμένο ψυχολογικό θρίλερ. Την κρίσιμη όμως ώρα της λύτρωσης όλα αυτά γκρεμίζονται κι αισθάνεσαι λες και σε πλάκωσε τοίχος. Απογοητευτικές λύσεις που δυστυχώς αναπόφευκτα οδηγούν στην προβλεπόμενη έκβαση του τελευταίου μισάωρου, μειώνοντας αισθητά την μέχρι τότε υπάρχουσα δυναμική.

Δεν ξέρω τι μπορεί να περιμένει κανείς ερμηνευτικά από τέτοιες ταινίες. Προσωπικά περιμένω κάτι! Να με πείσει αυτός που πρωταγωνιστεί ότι νιώθει, ότι βιώνει το φόβο κι όχι απλά ότι βρίσκεται στο πλατό γιατί κάποιος καλοθελητής της παραγωγής του έχωσε μερικά εκατομμύρια δολάρια στην τσέπη. Ε, λοιπόν αυτό ζητούσα και δεν το εισέπραξα! Μπορεί κάποιοι να θεωρούν την Halle Beery μια πολύ καλή ηθοποιό. Προσωπικά δε μου λέει τίποτα το ιδιαίτερο. Ούτε το μου λέει κάτι το ότι κέρδισε ένα Oscar, ούτε ότι μπορεί να έχει και κάποιες συμπαθητικές ερμηνείες στο ενεργητικό της, ούτε ότι κάποιοι τη θεωρούν σύμβολο του sex. Ακόμα κι όλα αυτά μαζί δεν σε κάνουν ούτε συμπαθή και πολύ περισσότερο μεγάλο ηθοποιό. Για να ολοκληρώσω, είδα απλά μια ακόμα πανικοβλημένη πρωταγωνίστρια να τρέχει πάνω-κάτω ουρλιάζοντας χωρίς λόγο. Η Penelope Cruz απ’ την άλλη, αν και με ψιλοεκνευρίζουν τα αγγλικά της, με έπεισε περισσότερο ως ψυχασθενής τρόφιμος των φυλακών, έχοντας μια ομολογουμένως φυσική τρέλα στο μάτι της.

Για να τελειώνω, γιατί έχω και ημικρανία, είτε το δείτε, είτε όχι, είτε ήδη το έχετε δει, δεν έχετε να χάσετε κάτι ιδιαίτερο, αλλά ούτε και να κερδίσετε κάτι ιδιαίτερο. Πρόκειται απλά για άλλη μια ταινία του σωρού που το trailer αποδεικνύεται πολύ πιο ενδιαφέρον από την ίδια την ταινία συνολικά. Η επιλογή είναι δική σας.

Βαθμολογία 3,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Gothika
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Mathieu Kassovitz
Πρωταγωνιστές: Halle Berry, Penelope Cruz, Robert Downey Jr., Charles S. Dutton, Bernard Hill
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 95’

Επίσημο site:
http://www.gothikamovie.warnerbros.com/

Read More