Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Τους πήρε έξι καλοκαίρια για να ερωτευτούν και μια στιγμή για να τα διαλύσουν όλα.
Λένε πως ποτέ δεν μπορείς να επιστρέψεις στ’ αλήθεια εκεί από όπου ξεκίνησες, και αυτό ισχύει για την Περσέφονι Φρέιζερ. Ειδικά την τελευταία δεκαετία, από τότε που έκανε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της. Πλέον τα καλοκαίρια της τα περνά στο στιλάτο διαμέρισμά της στο Τορόντο με διάφορες παρέες, χωρίς να ανοίγει σε κανέναν την καρδιά της. Το αγαπημένο της εξοχικό σπίτι στη λίμνη ανήκει στο παρελθόν. Μέχρι τη μέρα που ένα τηλεφώνημα τη στέλνει πίσω στο Μπάρις Μπέι και στην τροχιά του Σαμ Φλόρεκ – του άνδρα που πίστευε πως ποτέ δε θα αποχωριζόταν.
Έξι καλοκαίρια ήταν κολλητοί, περνούσαν τα απογεύματά τους κολυμπώντας και τα βράδια τους δουλεύοντας στην οικογενειακή ταβέρνα ή αράζοντας με τα αγαπημένα τους βιβλία. Η παιδική τους φιλία σιγά σιγά εξελίχθηκε σε κάτι μοναδικό πριν διαλυθεί μεγαλειωδώς.
Όταν η Πέρσι επιστρέφει στη λίμνη για την κηδεία της μητέρας του Σαμ, ο δεσμός που τους ενώνει φαντάζει όπως πάντα ακλόνητος. Όμως η Πέρσι πρέπει να αναμετρηθεί με τις αποφάσεις που έχει πάρει τα χρόνια που πέρασε τιμωρώντας τον εαυτό της. Είναι η αγάπη τους μεγαλύτερη από τα μεγαλύτερα λάθη του παρελθόντος τους;
Ένα νοσταλγικό μυθιστόρημα για τους ανθρώπους και τα μέρη που μας σημαδεύουν για πάντα.
Προσωπική άποψη:
Για ν' ακολουθήσω τη μόδα της εποχής, θέλω να κάνω ένα #hottake σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι από εκείνα που είτε θα τα λατρέψεις είτε θα τα μισήσεις. Το να βρεθείς στη διαχωριστική γραμμή αυτών των δύο, το θεωρώ δύσκολο έως αδύνατο, κι αυτό οφείλεται κυρίως στα trigger θέματα με τα οποία καταπιάνεται και στο κατά πόσο είσαι ευαίσθητος απέναντι σε αυτά, με μικρή ανοχή σε ορισμένα γεγονότα και καταστάσεις. Προσωπικά, ούσα λάτρης των δραματικών ιστοριών, όπου οι χαρακτήρες φτάνουν να πιάσουν πάτο προκειμένου να βρουν αυτό που χρειάζεται ώστε ν' ανακτήσουν τις δυνάμεις τους και να βρουν το θάρρος να σταθούν και πάλι στα πόδια τους, αντιμετωπίζοντας τα λάθη τους και πολύ περισσότερο το παρελθόν τους, με ό,τι αυτό φέρει μαζί του, θα τολμούσα να πω πως ανήκω στην πρώτη κατηγορία, αφού η καρδιά μου χτύπησε πολλές φορές δυνατά καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσής του εν λόγω βιβλίου, που σίγουρα θα θυμάμαι για καιρό.
Διαβάζοντας κάποια σχόλια εδώ κι εκεί, είδα αρκετούς ν' αναφέρονται στο βιβλίο "Love and other words" των Christina Lauren -συγγραφικό ψευδώνυμο των Christina Hobbs και Lauren Billings, γνωστό στη χώρα μας από την κυκλοφορία της σειράς του "Όμορφο κάθαρμα" των εκδόσεων Κεστός-, συγκρίνοντάς το με το "Όλα μου τα καλοκαίρια", και με αρκετούς αναγνώστες, μάλιστα, να μιλάνε για αντιγραφή. Η αλήθεια είναι πως πράγματι μπορεί κάποιος να εντοπίσει αρκετές ομοιότητες στη δομή των δύο αυτών ιστοριών, όμως καμία απ' αυτές δεν ανακάλυψε τον τροχό. Με πολύ απλά λόγια, και στα δύο βιβλία έχουμε να κάνουμε με ιστορίες, ο πυρήνας των οποίων είναι αρκετά κοινότυπος και συνηθισμένος, πράγμα που τον καθιστά πολύ οικείο απέναντί μας. Αυτό έχει ένα πολύ μεγάλο καλό, το ότι μας επιτρέπει να ταυτιστούμε πολύ πιο εύκολα με τους χαρακτήρες, καθώς η αφήγηση έχει μια πιο γήινη και ρεαλιστική προσέγγιση, αλλά ταυτόχρονα έχει κι ένα μεγάλο κακό. Πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να σκεφτεί: Αυτό το έχω ξαναδιαβάσει! Το θέμα, όμως, όπως έχουμε ξαναπεί, δεν είναι απαραίτητα η πρωτοτυπία αυτού που διαβάζεις, αλλά κατά πόσο αυτό καταφέρνει να μιλήσει στην καρδιά σου.
Η αφήγηση είναι μοιρασμένη ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, αλλά και σε τέσσερις φάσεις, με την κάθε μία απ' αυτές να σηματοδοτεί μια εποχή, μια κατάσταση, ένα συναίσθημα, το οποίο εξελίσσεται και διαμορφώνεται από τις εκάστοτε συνθήκες, όπως, άλλωστε, συμβαίνει σε κάθε σχέση σ' αυτή τη ζωή. Όταν η Πέρσι και ο Σαμ γνωρίστηκαν κι έγιναν φίλοι, δημιουργώντας έναν άρρηκτο δεσμό και εκατοντάδες αναμνήσεις, όταν οι δυο τους έγιναν ζευγάρι ζώντας τον απόλυτο έρωτα μέχρι που όλα διαλύθηκαν, τα χρόνια που ακολούθησαν με τον καθέναν τους να ζει τη ζωή του -και με την Πέρσι να αυτοτιμωρείται για τα λάθη της- και το σήμερα, όπου οι δρόμοι τους, τόσα χρόνια μετά, διασταυρώνονται και πάλι, δίνοντάς τους την ευκαιρία, αν όχι σε ένα νέο ξεκίνημα, ν' απολογηθούν, να συγχωρήσουν, να μπορέσουν να προχωρήσουν πραγματικά μπροστά, αφήνοντας πίσω τους όσα τους σημάδεψαν, γιατί το να ζει κανείς στο παρελθόν μόνο να συνεχίσει να τον πληγώνει μπορεί, κι όποιος δεν απαγκιστρώνεται απ' όλα εκείνα που μάταια τον κρατούν δέσμιο, δεν είναι σε θέση να ζήσε στ' αλήθεια.
Η συγγραφέας επιλέγει να δώσει λίγη μεγαλύτερη βαρύτητα στο παρελθόν, και κατά συνέπεια περισσότερο χρόνο, κι αυτό είναι η πλέον λογική επιλογή, καθώς το παρελθόν των ηρώων μας είναι πολύ μεγαλύτερο, ενώ το παρόν τους είναι αμφίρροπο, κι όλα εξαρτώνται, στην πραγματικότητα, από το πρώτο και κατά πόσο είναι σε θέση να επιλέξουν να κρατήσουν μέσα τους όλα εκείνα που φέρουν φως μαζί τους, αποβάλλοντας όλα τ' άλλα που είναι βυθισμένα στις σκιές. Ο αφηγηματικός ρυθμός είναι κάπως αργός, ωστόσο, δεν θα έλεγα πως φτάνει στο σημείο να γίνει ενοχλητικός, ειδικά από τη μέση και μετά, όπου το δράμα κορυφώνεται και κατ' επέκτασιν έχουμε τις απαραίτητες εντάσεις, που έρχονται να μας αναστατώσουν αλλά και να μας διχάσουν, γιατί βαθιά μέσα μας συγκρούεται η ηθική μας με το συναίσθημά μας και η εφηβική και νεανική μας ανωριμότητα με την συγκροτημένη ωριμότητα του ενήλικου εαυτού μας. Σίγουρα θυμώνουμε με τα λάθη της Πέρσι, αλλά την ίδια στιγμή αναγνωρίζουμε πως λάθη έχουμε κάνει όλοι μας και πως κανένας δεν αξίζει να τον καταδικάσεις, πολύ περισσότερο όταν με τον τρόπο αυτό καταδικάζεις και τον ίδιο σου τον εαυτό σε μια μαύρη τρύπα απ' την οποία δεν βρίσκεις έξοδο να βγεις.
Οι κεντρικοί μας ήρωες δεν είναι πολυδιάστατοι, ούτε περίπλοκοι, αλλά παρ' όλα ταύτα έχουν επιλέξει μόνοι τους να περιπλέξουν μια κατάσταση, που θα μπορούσε να έχει αποδομηθεί πολύ νωρίτερα στη ζωή τους, επιτρέποντάς τους να προχωρήσουν με άλλους τρόπους. Αυτό ναι μεν θα μπορούσε να λειτουργήσει αρνητικά στη ροή της ιστορίας, κατά έναν παράδοξο τρόπο, όμως, όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μου, μας επιτρέπει να ταυτιστούμε περισσότερο μαζί τους. Γιατί, και στην πραγματική ζωή, έτσι είμαστε οι άνθρωποι στην πλειοψηφία μας. Απλοί, εύκολοι, όσο σύνθετοι κι αν φαντάζουμε -ή θέλουμε να φαντάζουμε- κάποιες στιγμές. Ορισμένα πράγματα δεν είναι περίπλοκα, και δεν χρειάζεται και να είναι, εμείς τα κάνουμε να μοιάζουν έτσι. Κι ούτε αυτό είναι κακό. Είναι απλά ανθρώπινο! Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, η ιστορία αυτή θα σε κάνει να γελάσεις, να κλάψεις, να στεναχωρηθείς, να θυμώσεις, να την νιώσεις, γιατί κι εσύ έχεις κάποιον άνθρωπο που έχει περάσει από τη ζωή σου και την έχει σημαδέψει και κάποιον τόπο που είναι συνδεδεμένος με τις μνήμες σου από εκείνον, κι αυτό δεν λησμονιέται.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Carley Fortune
Μεταφραστής: Μπανιά Χρύσα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 368
ISBN: 978-618-01-4747-6
.jpg)
Αναρτήσεις
-(1461x767px).jpg)
.png)
